so far so good.
Stel ik vraag je om advies voor de volgende situatie waar ik in zit:
Er is iemand in mijn leven die, wanneer we elkaar zien, zegt dat hij me steunt en meepraat met mijn visies. Meestal zijn dat fijne gesprekken waar ik met een voldaan gevoel uit vertrek. We praten over wat ik doe, we bespreken hoe ik dingen aanpak en hoe ik ze zou moeten aanpakken. Voor zover de ander de situatie vanuit dit gesprek kan beoordelen geeft diegene mij waardevol advies. Soms heb ik iemand nodig die mijn eigen woorden herhaald voor ik er de waarde van hoor.
So far so good.
Ik weet ook wel dat dit maar gesprekken en gebabbel zijn. ‘Gewoon doen’ is waar ik voor ga. Maar ik heb toch iets aan deze gesprekken, omdat het me even wat duidelijkheid in al mijn denken schenkt. Ik probeer mijn eigen buffet als geheel te zien, en te laten zijn, voor mezelf. Ik gebruik graag het beeld van een buffet. Je kent dat gevoel wel: van ver zie je het buffet staan en je ziet anderen passeren met een bord en denkt: ‘hmmm, dit wil ik ook’ of ‘nee, dat ga ik niet nemen.’ Ik denk over mensen, en dus ook over mijzelf, als een buffet. We hebben allerlei gerechten staan. Voor mezelf wil ik zoveel mogelijk alle gerechten laten zien en zijn. Het is gemakkelijk te houden van de smaakvolle gerechten. Maar ik probeer ook om de mindere, de ronduit smakeloze, de niet lekkere en zelfs de verjaarde gerechten te laten zien en zijn. Ik kies zelf hoe groot ik het buffet maak.
Dus in deze context koos ik voor het Atelier-buffet. Ik laat de smaakvolle gerechten van mijn kennen en kunnen zien. Ik neem de bijgerechten en ondersteuning van mijn mens voelen en rechtvaardigheidsgevoel mee. Op een grote schotel van mijn pioniers zijn aka ik kan alleen staan met een mening door deze in praktijk te brengen. Kort samengevat: ik laat mezelf zijn en zien. Ik weet dat er meer in de keuken staat, wat ik niet in dit buffet plaats. Persoonlijke gerechten die ik vooral aan mezelf wil laten zien en zijn. Ik zie het atelier-buffet en het waar ik op dit moment sta met het gehele buffet. Dit is trouwens een werk wat nooit af is, maar iemand krijgt enkel het atelier buffet.
Nu zat ik twee weken geleden in een gesprek waar ook anderen, buiten die persoon om, bij waren. Er werd van mij van alles verwacht; voornamelijk dat ik de verwachtingen kan zien en inlossen zonder dat ze met me gecommuniceerd worden. Mijn pionier zijn geeft me het vertrouwen dat gewoon iets doen me ergens zal brengen. Ik deed uiteraard mijn eigen ding met de onuitgesproken verwachtingen. Ik kreeg daar geen reactie op. Wat ik wel kreeg was een sneer. Een zin van diegene; een zin waar ik na twee weken geen andere betekenis aan kan geven dan ‘ik gebruik jouw mindere gerecht om de anderen aan het lachen te brengen’. Hahaha, zo geschiedde.
Uiteraard kon ik daar niet om lachen. Met tranen over mijn wangen zei ik dat dit niet ok was. Nu mijn vraag: ‘hoe zou jij met deze situatie omgaan?’
Schrijf je antwoord op, gewoon voor jezelf. Stel dat iemand een kledingstuk was. Het begint met een kledingstuk wat me steunt en mijn visie duidelijk versterkt. Dit is misschien nogal abstract, maar denk aan je eerste duurdere aankoop of de eerste keer dat je die winkel binnengaat waar je al vaak over las. Of dat duurzame kledingstuk dat je koopt wat echt bij je past. Je voelt je gesterkt in jouw zijn en je laat zien wie je bent en waar je voor staat.
So far so good.
En dan ineens krijgt dat kledingstuk een ander betekenis. De context verandert en er komen andere mensen bij. Dit klinkt misschien complex, maar dit kledingstuk is ineens uit de mode. Geen uitleg, geen aankondiging. Gewoon omdat mode verandert. Iedereen weet toch dat dit zo is en smaken en kleuren bespreken we toch niet.
Ik bespreek wel smaken en kleuren, dat is namelijk je buffet leren kennen en bewust kiezen wat je waar aanbiedt. Ik geraak met die iemand momenteel niet verder dan dit : ’je kan toch niet de visie en het gewoon doen deel van het buffet nemen en het andere gebruiken als misplaatste humor’. Dit is in elk geval niet hoe ik met anderen wil omgaan. Ik maak geen kleding die je maar voor een deel past en lach met misplaatste humor het andere deel van je weg.
So far so good.
Zou dit het probleem zijn met deze (kleding)wereld; het aanvaarden van so far so good?
Suitably yours,
Annelies