Een woordje.

Ik teken voor mijn toekomst.

Ik teken voor onze toekomst.

Ik kan het me inbeelden, uiteindelijk kaarten de betogers al herhaaldelijk hetzelfde aan. Wat moet je als journalist nog vertellen over de zevende donderdagse jongeren klimaatbetoging. Dat er ook andere initiatieven ontstaan. Zo kreeg een gepensioneerde vrouw de microfoon onder haar neus. Ja, ik kan me dat in beelden, wat zeg je dan, datgene dat het dichtste bij je hart ligt. Ik parafraseer wat me is bijgebleven omdat het me opviel. ‘Ik ben hier voor mijn kinderen en kleinkinderen dat zij hetzelfde leven kunnen hebben zoals dat van mij. ‘

Ook hier is iets veranderd. Misschien zit ik te snel op mijn paard. Hieraan link ik de campagne sign for my future, die ik op facebook zag passeren. Ik ben opgegroeid met het idee, we zijn nu al te laat voor het klimaat. Zoals je in een van mijn voorgaande blog kan lezen, word ik 32 binnen een paar weken. We zijn al meer dan 32 jaar te laat voor het klimaat.  Ik kan dit moeilijke grammaticaal in de eerste persoon enkelvoud zeggen. Hoe kan ik te laat zijn voor het klimaat van voor ik geboren was?

Humm, nu merk ik dat deze blogpost helemaal niet over kleding gaat. Ik voel dat het  een boosheid en frustratie is die ik via deze blog naar buiten wil brengen. Dit is niet wat de focus is van kleermakerzit. Mijn eigen gedrag doet me denken aan de gele hesjes. Voor zover ik er iets van begreep,  vroegen ze erkenning voor hun frustratie en boosheid. Uiteraard is erkenning en begrip in persoonlijke en privé context belangrijk en essentieel. De frustratie die ik nu voel om die in maatschappij jagen met als doel begrip en erkenning te krijgen, is jezelf in je hemd zetten.

De edele kunst van erkenningen en begrip aanreiken, heeft specifieke ingrediënten. Diepgaande kennis, interesse naar de ander, de balans tussen afstand en nabijheid, nooit zeker zijn, tijd, en nog andere. Ik hou je op de hoogte als dit duidelijker is in mijn gedachtegangen. Al deze ingrediënten, dewelke me op dit moment helder zijn, bevinden zich in de persoonlijke en privé omgeving. Vandaar mijn visie dat erkenning en begrip, voor in dit geval boosheid en frustratie, in de privé context een antwoord vindt.

Ik zou deze blog kunnen vol kladden met frustratie over de (mode)wereld. De onmenselijk, onrechtvaardigheid, incorrectheid, inefficiëntie en lelijkheid benoemen en naar buiten brengen, heeft geen nut. Frustratie is een emotie en die wil erkenning en begrip. Wat ik in de privé omgeving vraag en vind. - dank je, luisterende vrienden -

Atelier Annelies Bruneel streeft naar diversiteit in de (mode)wereld. Dit is een actie. Iets doen. Hierin is de relatie met de maatschappij geheel anders dan bij het uiten van emoties en gevoelens. De maatschappij is het geheel van diverse kleine delen die dingen doen. Erkenning en begrip, vragen voor frustratie zou je als actie kunnen zien. Maar het is de emotie die de motor is. Via de maatschappij kom je bij een privé context, dewelke je nood kan vervullen. Erkenning en begrip bespreekbaar maken, is verschuiving. Simpel gesteld: eerst was er geen erkenning en begrip en door de acties om dit bespreekbaar te maken is het er vervolgens wel. De motor is in dat geval de actie. Hier is de relatie met de maatschappij.

Ik teken (kleding) voor mijn toekomst via de samenleving.

Ik teken (kleding) voor onze toekomst in de samenleving.

Zou het kunnen dat dit ene woordje verschil dezelfde verandering is dewelke ik net merkte in mijn eigen schrijven. Ik betrapte me erop dat ik vanuit frustratie en boosheid dit intik. Ik stelde mezelf de vraag “wat is er aan de hand?” Ga ik verder schrijven aan deze blog, dan blijf in in de focus van kleding. Of is er een emotie die tijd en ruimte nodig heeft? Daarmee ga ik aan de slag. . Ik ben een belg, ik koos voor de twee. Of toch iets meer voor het bloggen. Anders had ik deze niet afgewerkt en online geplaatst. Ik vroeg me wel af wat de maatschappelijke waarde van deze hoop woorden is.

De jongeren, van de klimaat betogingen, wezen erop dat wat de wetenschap weet niet louter wetenschap mag blijven. Ik vind het mijn maatschappelijke plicht mijn kennen en kunnen te delen.

Suitably yours,

Annelies