Ik hou van de radio.

Ik luister niet zoveel radio, meestal herbeluister ik podcasts als het me uitkomt. Ja ik ben een kind van mijn tijd en mijn eigen ritme. Maar de korte stukjes die radio 1 post trekken wel vaak mijn aandacht. Het zijn concrete tastbare verhalen of vragen die opengetrokken worden naar een groter geheel. Dit vind ik wil fijn.

Ik was weer eens door de social media aan het scrollen. Ik weet niet meer waar het filmpje van radio 1 over ging. Maar ze spraken opnieuw over het laatste taboe. Wat ze volgens mij de week ervoor en maanden ervoor ook al deden bij andere onderwerpen. Ik maakte me er niet druk in. Ik beluisterde namelijk niet de gehele uitzending, dus heb ik geen recht van spreken.

Het viel me op dat die zin en gedachte van dit is het laatste taboe en we moeten dit debat openbreken, vaak naar voor kwam.  En dit gebeurt niet enkel op radio 1 trouwens. Met emotioneel pakkende terechte verhalen wordt de noodzaak van begrip voor een bepaald thema aangekaart. Inderdaad dit zijn zaken waar ik nog geen aandacht en laat staan compassie voor kan hebben. Media dient ervoor om ogen wijd open te houden. Wat social media niet doet, maar dit is een ander verhaal.

Als ik dat idee van “we moeten dit bespreekbaar maken” of “iedereen moet dit toch weten om er rekening mee te houden” voel,dan denk ik dat we perfectionistisch bezig zijn. Ik vind dat er niks mis is met de lat hoog leggen. Maar het is de reden waarom je de lat daar legt die voor mij essentieel is. Als de lat daar gelegd wordt omdat de maatschappij nu niet goed genoeg is. En zo ook zijn diegenen die geen idee hebben van deze problematieken niet goed genoeg, spreken we volgens mij over het gevaarlijke perfectionisme. Pas als je verandert dan ben je ok, vind ik niet ok. Punt.

De lat hoog leggen vanuit leerdoelstellingen laat je groeien en bloeien. Ik ben oké zoals ik nu ben maar ik wil me graag hierin verdiepen of verbreden. Zo ga ik dit of dat doen om het verbreden of verdiepen te bereiken. Het feit dat je deze ingesteldheid hebt over een thema maakt dat je je doel al bereikt hebt. Als ik beslis om ergens op te focussen of meer aandacht aan te besteden, komt dit vanzelf op mijn pad. Soms ga ik bewust acties ondernemen en ga ik daar meetbare doelen bij plaatsen maar dit is voor mij minder belangrijk dan het pad of de groei en plezier dat ik in mezelf voel.

Nu terug naar het taboe en de problematieken waar ik nog nooit en wellicht uit mezelf niet ga over nadenken. Natuurlijk is het niet mijn doel om de andere door mijn onwetendheid en beperkte interesses pijn te doen. Wellicht zeg ik dingen fout, hoe vriendelijk ik het ook bedoelde. Anderen hebben me ook al woordelijke messteken gegeven door te zeggen wat ze denken, voelen of doen. Misschien zijn die messteken wel een goede vergelijking om te zoeken hoe we met emotionele pijn maatschappelijk kunnen omgaan?

Stel, jij steekt mij met een mes, los van de bedoelingen (bewust, onbewust of lomp...), is het zo dat jij duidelijk de oorzaak ben van mijn pijn.  Stel dat een mes dat duidelijk van jou is door omstandigheden mijn fietsbanden stuk maakt, los van de bedoelingen ( humor, slordigheid of kwaad opzet...), dan ga ik jou verantwoordelijk achten voor de kosten van dit euvel.  Stel jij zeg iets en dit komt bij mij binnen als een messteek, los van de bedoelingen ( ikkegheid, indruk maken, beperkt wereldbeeld of vermoeiende dag,...) dan is dit mijn probleem.

Dit is mijn probleem dus ik ga er alleen mee aan de slag. Ik stel mezelf in vraag. Ik leef me in de ander in om potentiële antwoorden op de vraag waarom dit door de ander gezegd wordt, te weten te komen. Meestal zonder de veroorzaker ga ik daar dan mee aan de slag.  Uitzonderlijk heb je de kans om in gesprek te gaan met de veroorzaker. Enerzijds omdat ik niet doorheb dat ik mezelf in vraag stel en dit zo evident als mijn probleem zie. En anderzijds omdat je niet met onbekenden de tijd hebt om te gaan zitten en je verhaal te delen.  Als de situatie zich ertoe leent om dit te doen, is dit fijn en verhelderend. Ik kan je het alleen aanraden om dit te doen. Pijn op tafel gooien is niet evident, maar zo waardevol voor jezelf.

Zou het kunnen dat die vraag naar het openbreken van het debat, hier mee te maken heeft. Eigenlijk het debat aangaan met de veroorzaker zou kunnen zijn? En bij een taboe wordt dan de gehele maatschappij als veroorzaker gezien. Maar ik vraag me dan af of je de verhelderende inzichten krijgt waar je naar verlangt. Ik heb geen idee. Voor mij is de maatschappij een geheel van diverse mensen. Ik ga het liefste van mens tot mens het gesprek aan.  Vanuit beperktheid van gevoelens, doen en interesses tot de andere beperktheid. Ja dan krijg je vaak een nee, maar dan voel je de verhelderende warmte van een ja.

Stel dat  de messteek of het taboe verwijderen vervangen wordt door voorgemaakte kleding, in deze kleermakerzit? Kleding die zonder jou in gedachte ontworpen en gemaakt is. De kans is klein dat die aan jouw menselijkheid past, is dit dat jouw probleem of dat van de veroorzaker?

Suitably yours,

Annelies

Ps: Fried’l, met jou wil ik eens doorpraten over taboes.