Het huis waarin ik leef.

‘I just wanna feel the home that I live in’ uit het nummer ‘Feel’ van Robbie williams. Een nummer dat me sinds ik kind ben aantrekt. Het is pas sinds kort dat ik die zin erin ontdekte, doordat mijn oor erop viel. Voor mij gaat dat over het sterke verlangen om te ervaren wat ze zich in mijzelf afspeelt. 

Zelf als kind voelde ik van binnenuit de nood om te voelen, ervaren en zo ook te verbinden. Het is niet om de kick of de snelle hartslag. Het is niet het sensationele waar mijn aandacht naartoe gaat. Het is eerder het willen voelen. Stel, ik maak iets mee wat we als maatschappij falen noemen. Dit kan ook voor mij zo zijn, dat ik veraf ben van waar ik wil zijn. Maar het feit dat ik zo zaken voelde die ik wellicht niet had gevoeld, maakt het voor me waard om die ervaring gehad te hebben. 

Mensen die me in de kou laten staan, een opmerking die een pijnpunt raakt of een frustrerende verwonding in hoe de wereld functioneert. Het is niet dat ik deze zaken zou gaan opzoeken. Door de ervaring van die zaken zinkt de waarheid meer in. Door echt te voelen wat ik verwachtte en verlangde van die persoon en dat dit niet werkelijkheid gaat worden is eerst pijnlijk en vervolgens lastig. En als deze gevoelens zijn gaan liggen is, wat ze altijd doen wanneer ik de ervaring aanvaard, komt er een helderheid. Het is. Dit gebeurde. Ik verwachtte en verlangde iets en de ander deed dat niet. 

In een andere Kleermakerszit, schrijf ik je door het aanvaardingsproces heen. Nu wil ik je vertellen over het huis voelen, waar ik in leef. Na de pijn aan te nemen, komt de gift. Ik voel me dankbaar voor de inzichten die ik kreeg door die ervaringen. Wie ik ben, waar ik voor sta, waar ik naartoe wil, wat belangrijk is, waarom ik doe wat ik doe; alles werd door dit proces duidelijk. Het is eerder wordt dan werd, want het is een voortgaand proces. 

Het zijn de kleine herhalende stappen in dit proces die je naar huis leiden. Lijden leidt je naar het huis waarin je leeft. Ja, dat is je lichaam. Vooral tijdens het opgroeien en het leven maken we bij sommige ervaringen de beslissing: wie ik ben past hier niet. Soms gaat dit zover dat het verlangen naar ik wil het huis waar ik in leef voelen totaal niet meer aan de orde is. Dit vertaald zich dan in Ik wil opgenomen worden in deze wereld. Dit leidt tot allerlei gedrag, maar de ondertoon is dat je weg gaat van wie je bent. 

Dit doet me denken aan een regelmatig gehoord commentaar op de huidige maatschappij. Niets mag nog, we kunnen nergens tegen, alles is gevoelig. Zou het kunnen dat we de persoonlijke waarde van lijden niet kennen? Het is ook geen evidente om als maatschappij persoonlijk groei te steunen. Dit is iets wat klein en menselijk is.

Gisteren had ik nog de ervaring van een opmerking die mijn pijnpunt pijnlijk aanraakte. Ik heb daar lang over na zitten denken; wat moet ik hiermee? Uiteraard na aanvaarding. Ja, het is pijnlijk om de schuld te krijgen van zaken waar ik niets mee te maken had. En ja, dit is een punt waarop ik vroeger de beslissing maakte: wie ik ben, is hier niet welkom. 

Door de aanraking van dat pijnpunt zie ik nu glashelder dat er geen logische verbinding is tussen de schuld krijgen van iets, waar ik geen hol mee te maken heb, en dat wie ik ben niet welkom is. Mijn deel hierin is dat om met de pijn van schuldig bevonden worden, voor zaken die niet in mijn verantwoordelijkheid liggen, om te gaan is dat ik mezelf wilde verwijderen. Het is de ander zijn keuze en verantwoordelijkheid om mijn leven op die manier aan te raken. Ik heb daar geen aandeel in. Het is wel zo, dat ik door die pijn anders tegenover de ander sta. En daar ben ik wel verantwoordelijk voor. 

En dan ga ik ten rade bij mijn waarden en waar ik voor sta. Wat wil ik voor deze relatie? Wat is belangrijk voor me in deze relatie? En wat heb ik nodig, zodat ik me kan laten zien en laten zijn? Het is aan mij om aan de ander te vragen waar ik nood aan heb. Ik hoef de ander niet te veranderen of te laten aanpassen, zodat ik niet meer die pijn hoef te voelen. 

Het is aan mijn om aan te geven in welk huis ik leef. Ik zou kunnen kiezen om het gesprek aan te gaan over het feit dat ik geen aandeel heb ik waar de ander me schuld van geeft. Maar dit is wat die persoon koos. Ook al is dit geen bewuste keuze, hij is daarvoor verantwoordelijk. Ik ga kiezen voor een gesprek vanuit verbinding. De focus op de relatie met die persoon is een aanwinst. Dit wil ik ook doen. Dus om te kunnen brengen wat ik in mijn huis heb, heb ik nood aan een andere stijl van communiceren. Een waarin we zoeken naar een oplossing voor een probleem, niet een schuldige. 

Het voelt zo heerlijk om in mijn eigen huis te zijn, ook wanneer er stormen langs waaien. Het het zo een verademing om te weten op welke waarden ik kan terugvallen. Het voelt als met een dekentje om je heen door het raam naar de storm kijken. Het geeft vertrouwen om te weten dat ik een stom wel aankan, maar dit maakt hem niet minder zwaar. Maar ik heb ergens een paar punten waar ik kan op focussen. En dat is het huis waar ik in leef.  

Suitably yours,

Annelies