anderen laten is jezelf laten zijn.
Ik merk op dat ik veel energie en tijd stop in het accepteren dat anderen niet hun verantwoordelijkheid nemen. Ik geef veel ruimte aan het plaatsen, verwerken of uitblijven van reacties van anderen. Ik herschrijf in mijn eigen woorden de slechte verwoordde feedback. Ik herkader de negatieve adviezen van anderen om toch tegen dat advies in te gaan.
Ik merk op dat ik een impact probeer te hebben op zaken waar ik geen impact op kan hebben. Dat het grootste deel van potentiële klanten nog niet eens zijn schouders ophaalt bij wat ik laat zien. Dat de reacties op een vraag naar advies op één na conceptueel negatief zijn. Niemand van de negatief reagerenden had zelf concreet ervaren waar ze me een negatief advies over gaven. Ik had het nodig om dit kader te zien, zodat ik hun stroom aan negatief advies kon laten gaan.
De balans tussen ‘ik heb dit nodig om het te laten gaan’ en ‘uitzoeken wat hun zou kunnen motiveren’, is waar ik me vaak in verlies. Om de een of andere reden lijkt het me altijd waardevol om open te staan voor anderen. Om hun beweegredenen ergens te begrijpen. Of misschien is het eerder het idee dat ik opensta voor anderen dat belang heeft. Vind ik het fout dat ik anderen hun visie niet op z’n minst binnen laat? Ik merk dat ik het ergens voel dat dit niet correct is. Ik kan toch niet van alle mensen op aarde, of laten we het kleiner maken, alle mensen rondom mij, hun ‘zijn’ kaderen.
Waarom doe ik dit? Waarom houd ik me met de studie van de mensheid bezig? Wat wil ik daarvan leren? Hoe ze in elkaar zitten, waarom ze dingen doen en zeggen? En wat wil ik dan met deze info doen? Als ik het aan ze teruggeef, staan ze daar niet voor open. Dan krijg ik een reactie op iets wat ze niet willen/kunnen zien. Waarom kruip ik in die val? Omdat ik het kinderlijke geloof heb dat iedereen wil groeien en ontwikkelen. Dat als je iets aan jezelf ziet, dat niet in lijn ligt met wat je gelooft en belangrijk vindt, dat je dit dan aangrijpt om te leren.
Laat ik dat laatste nu eens op deze situatie toepassen: Ik zie nu dat uitzoeken wat anderen motiveert (tot het gedrag dat ze laten zien) me niet helpt om de impact van hun gedrag te laten gaan. Dit is een punt, waar vanuit ik ga vertrekken om te leren. Nu merk ik op dat ik de neiging heb om dit met denken te doen. Maar dat denken, het uitzoeken van wat de ander motiveert, is net wat ik deed en wat niet werkte. Laten zijn, na wat ik liet zien. Ik laat zijn dat dit uitzoeken me weinig brengt.
Ik kan wel mijn denken gebruiken om dit laten zijn te ondersteunen OF het af te leiden om niet terug in het uitzoeken te vervallen. Ik weet dat ik eigenlijk niet kan weten waarom een ander zich op een bepaalde manier gedraagt. Ik weet dat de enige manier is door met hen een diep gesprek over hun gedrag te gaan, ik dit zou kunnen laten zien. Maar zoals ik al weet uit eerdere ervaringen, willen/kunnen ze dat niet. Dus maak ik de conclusie, ik kan niet meer te weten komen over de motivatie van het gedrag van de andere dan hoeveel diegene bewust kan delen.
Daarnaast weet ik dat oorzaak en gevolg los van elkaar staan. Dat dit uitzoeken een gevolg is van het niet weten of niet weten hoe met iemand om te gaan. De oorzaak van mijn gedrag zit in mij. Ik koos er (on)bewust voor om vanuit het niet weten hoe ik met iemand moet omgaan naar uitzoeken te gaan. Ik laat dit, dat ik niet weet hoe ik met onbewust gedrag moet omgaan, zijn. Sta ik nu niet weer aan het beginpunt? Ik schrijf dit vanuit een soort uitzoeken. Hoe kan ik dit anders verwoorden? Hoe voelt het wanneer dit gedrag zich laat zien? Er is verwondering, een gevoel van dit had ik niet verwacht. Ik merk ergens een herhaling op. Soms herhaalt de ander letterlijk of zijn er meerdere die hetzelfde advies geven en van daaruit vertrekt dat uitzoeken. Er is ook een gevoel van verbazing; ik vind het raar dat je zo een negatief advies geeft zonder dat je het ervaren hebt. Dat maakt dan een nieuwsgierigheid naar waarom geef je advies over iets dat je niet hebt meegemaakt. Ik vind dit bevreemdend, doen mensen dat echt: in hun eigen feedback zichzelf tegenspreken? Dit is het soort gedrag waar ik niet mee gezien wil worden, Waar ik erop let dat ik er niet in stap. Geef geen advies als je er niets over weet of kader het advies in wat je wel weet. Wees duidelijk in je feedback, tegenspraak is onduidelijk.
Als ik nu nog eens probeer scherp te stellen op hoe dit voor me voelt, dan merk ik op dat dit uitzoeken gemakkelijk de bovenhand neemt. Het is alsof ik in een film zit, waarin de scène vanuit een helikopter is opgenomen. Eerst is er de focus op het detail, het advies en de feedback, maar geleidelijk aan wordt de focus wijder en wijder. Dit laat me zien hoe ver het detail van me was. Ik dacht ik vraag even snel advies over iets alledaags, nu blijkt dat we kilometers ver van elkaar staan. Dit had ik niet door. Het hoort bij het proces om feedback te geven, maar daardoor merk ik dat al de interacties die we ervoor hadden een monoloog van mijn kant was.
Nu merk ik op dat dit me heel kritisch naar mezelf maakt. Waarom had ik niet door dat ik een monoloog had? waarom heb ik mijn gesprek niet aan de luisteraar aangepast? Wat maakte dat ik dacht dat deze mensen gelijkgestemden waren? Jij, als lezer, zou me nu vanuit jouw positie kunnen bekijken en concluderen dat ik de signalen niet door had of dat ik focuste op de verkeerde delen van de informatie. Maar ik kan je zeggen dat de ander aangaf deel te nemen aan het gesprek. Dat ik voldoende feiten had om aan te nemen dat we gelijkgestemd waren. Ik zou me nu opnieuw kunnen gaan verdiepen in de motivatie van de ander zijn gedrag of de verandering. Maar die is zich daar niet bewust van, dus ik kan dit niet te weten komen.
Suitably yours,
Annelies