ja, ja jezelf zijn.

Hoe dat juist geformuleerd wordt, maakt niet zoveel uit, het idee dat je een eigen stijl moet ontwikkelen en die je dan langdurig gaat ondersteunen. De redenering is volledig juist en vaak missen we de handvatten om de basis daarvoor te leggen. Vanuit je waarden of duidelijkheid over wie je bent, leven en zo ook kledingaankopen is duurzaam. 

Wie ben jij of wie ben ik? of de iets kleinere vraag: wat zijn mijn waarden? Dat is niet iets wat je even bij een koffie helder krijgt. 

‘jezelf zijn en laten zien’ is al sinds kind eigenlijk mijn waarde, niet dat ik het toen zo benoemde, het was mijn wegwijzer in het leven. Hoe meer ik me daar al die jaren in verdiepte, hoe ingewikkelder dat blijkt te zijn. We kunnen de 'gewoon' die vaak voor die zin gebruikt wordt wel laten vallen. Ik wil je daarover een aantal zaken meegeven, omdat ik weet dat dit geen persoonlijke zoektocht is. 

• zorgen dat je er in past was en is soms nog vaak een strategie die je liet overleven. Als je terugdenkt in de geschiedenis was; doen wat van je gevraagd wordt, er in passen hiërarchisch gezien je rol. Je diende de persoon die sociaal gezien boven je stond. Nu kan je je afvragen waarom dit nu nog impact heeft op je kledingkast. Die overlevingsstrategie van erin passen en doen zoals de anderen hebben meegekregen door geboren als erfgenamen van personen die deze nodig hadden.

• ons schoolsysteem en opvoedingsaanpak focust niet op jezelf laten zijn en zien. daarin is jezelf leren kennen, van je eigen fouten leren, je eigen grenzen respecteren, nee en ja die er mogen zijn, emoties die begeleiding krijgen, ondersteuning in je dromen en wensen krijgen, de tijd krijgen om de zaken op jouw ritme te doen. Zijn heel af en toe eens te zien in hoe we met  kinderen omgaan. Dit is belangrijk omdat het concept IK zich vooral in de vroege kinderjaren ontwikkelt. Het is niet zo onlogisch dat we als volwassenen niet goed weten wie we zijn, wanneer daar nooit tijd en aandacht aan besteed wordt. 

•  We komen historisch gezien uit een strategie die er in passen voorop, daarnaast leven we in een systeem dat er geen ruimte voor maakt. Je moet ballen hebben om dan te zeggen, ik ga nu een beetje sukkelen en mezelf daarin zoeken. Ook al klinkt jezelf zijn als iets dat enkel van jou is, dat is een maatschappelijke verantwoordelijkheid. 

• Moest het zijn dat je toch nog de moed hebt om op zoek te gaan naar jezelf, dan is de schuld of de oorzaak bij bovengenoemde feiten leggen, niet helpend. Het is aanvaarden dat deze dynamieken in je spelen en aan de slag gaan met hoe dit effect op je heeft. En dat is iets dat zich geleidelijk aan ontwikkeld omdat het ene een ongezien effect heeft op het andere. 

• Daarnaast, mede door de waarden van deze maatschappij en schoolsysteem, denken we te weten wie we moeten zijn. Soms is het die bijna genegeerde reactie in je lichaam die je aangeeft of iets voor jou is. Leren de signalen van je lichaam kennen geeft je een extra perspectief. Hoe voelt een ja en hoe voelt een nee.

Laten we verder onszelf zien en zo ook zijn, dit bredere kader ook even mee te nemen. 

Suitably yours,

Annelies