Kan je me in één zin uitleggen wat het idee is van je workshop?

Ik zit op de trein en kom terug van Oostende waar ik net een workshop gaf over duurzame mode. Heerlijk om zo even aan zee te zijn. Ik slaagde erin om toch een halfuur van de zee en de wind te genieten voor ik de sessie gaf. Eerlijk heb ik lesgeven terug ontdekt. Ik deed dit al lang, ja vanaf ik 16 was. Voor wie mijn vorige kleermakerszit las.

Deze zomer is die piste bewust terug op mijn pad gekomen. Soms vind ik moeilijk aansluiting met de wereld omdat ik alles Analieseer. Zelfs een deelnemer, na de workshop, kwam me zeggen dat ze het super vond. Een heel andere manier dan alle andere dingen dat ze ooit deed en dat waren er nogal wat. Ik maakte een grapje, inderdaad blijkt dat mijn manier van in het leven staan te zijn. Ik denk op mijn eigen manier na over de zaken en geloof dat wie je bent er toe doet. En dit verwerk ik in alles wat ik doe.

Iets doen of denken zooals een ander dat doet, ik slaag daar voor geen meter in. Dus mij hielp en helpt het om het concept dat de ander aanbiedt te stylen. En dit met mijn eigen waarden en normen te versmelten. Annalieseren. Gestructureerd denken, voelen en ervaren gecombineerd met je eigen waarden en normen. Uiteraard wil ik daar dan niet hetzelfde mee doen als anderen. Ik kom niet aandraven met ik heb de oplossing voor duurzame mode.  Ik heb één oplossing en wie jij bent maakt daar deel vanuit.

Ondertussen heb ik al meerdere oefeningen en spelletjes ontwikkelt om via kleding tot bij je eigen waarden te komen. De basis van deze oefeningen begint vaak in deze blog. Vragen stellen, nieuwsgierig zijn.

Het is dus zo ook dat ik aan de praat geraak met een mede treinreiziger. Hij had iets mee dat mijn aandacht trok. Nog voor ik het door had vroeg ik wat daarin zat. Doordat hij wees op mijn nieuwsgierigheid, besefte ik pas hoe graag ik alles wil weten. Na zijn verhaal over welke workshop hij was gaan geven, vertelde ik dat ik ook net een workshop gaf. Mijn praktische workshop over duurzame mode. Ik vind dat heel leuk om die te geven.

Hij stelde de vraag: kan je me even in één zin uitleggen wat het idee is van je workshop?

Graag, je kan nu niets duurzaam kopen. Iets dat heeft bewezen dat het kan blijven bestaan, kan je enkel met terugwerkende kracht bekijken.

Hij kijkt vragend.

Duurzaamheid vind ik eenvoudig om uit te leggen via het engels. Sustainability. The ability to sustain. Het vermogen om te blijven bestaan of behouden. Dit kan je enkel concluderen dat een product dit heeft gedaan. Niets kan je garanderen dat een aankoop dit gaat doen. Natuurlijk kunnen we wel leren uit voorgaande aankopen, de welke hun diensten bewezen hebben. En daar geeft ik in de workshop oefeningen voor.

Ik voel je nieuwsgierigheid daar hou ik van.

Wat zijn de kleren die je altijd opnieuw als eerste uit de propere was haalt om onmiddellijk terug aan te trekken?

Welke kleur geeft je het gevoel dat geen kleur draag, dat je maar een gewone outfit aan hebt?

Kijk eens terug in je verleden, wat zijn de kledingstukken waar je aan denkt? Welke kleur hadden deze? Van welk materiaal waren deze gemaakt?

Hadden die kledingstukken de eigenschappen die het mogelijk maakten om te blijven bestaan?

Suitably yours,

Annelies

On the day i’ll turn 32 i promise i ‘ll make it up to you.

On the day i’ll turn 32 i promise i ‘ll make it up to you.

Denk ik te horen op de radio.

Binnen een paar maand wordt ik 32.

Twee keer 16. En ik voel me vaak nog 16, niet als ik meiden van die leeftijd zie. Vooral als ik doe waar ik energie van krijg en de ideeën komen voor de problemen moeilijkheden zijn. Ook beter bekend als anticiperen.

Eigenlijk vooral als ik kleding aan het maken ben of aan het denken ben over kleding. Ik ben zo blij dat ik van mijn passie (obsessie) mijn werk heb gemaakt. En dit besliste ik op mijn 16. Ik wist als kind nooit wat ik wou doen later. Ik dacht ik zie wel wat er op mijn pad komt. Maar op die leeftijd maakte ik al vaak mijn eigen kleding. De kwaliteit was anders dan waar ik nu mijn hand voor in het vuur steek. Ik zal dit zelf maar schrijven voor mensen die mijn werk van toen nog steeds voor ogen hebben als ik nu over mijn kleding praat. Maar de passie en de energie die ik van kleding ontwerpen, maken en in vraag stellen kreeg is nog steeds hetzelfde. Daar ben ik zo blij en dankbaar voor. Door die energie te voelen besliste ik, later ga ik mijn levensonderhoud voorzien van iets wat ik graag doe. Toen had ik nog niet door dat dit kleermaker en kledingdenker ging zijn.

Die passie voor kleding en hoe ik eruitzie zijn de enige gelijkenissen tussen mij en de Annelies van 16. Ik zie er al meer dan 10 jaar 25 uit. Ik vind dat je nu toch kan zien dat ik er geen 25 meer ben, maar ja misschien is dat een vreemd compliment dat anderen me willen geven. Hoe ik eruit zie daar heb ik eigenlijk niet zo veel aan veranderd. Op mijn 12 heb ik beslist om mijn haar lang te laten en in een zijlijn, ik vind en vond dat een goed idee. Ik heb al even lang dezelfde schoenmaat als kapsel. 20 jaar. Nu komen er toch momenten opduiken dat ik andere kapsels uitprobeerde maar die stonden me niet. Puberen deed ik dan toch een beetje.

Waarom is die 16 zo een belangrijke leeftijd voor mij. Is het omdat ik 2018 heel bewust heb afgesloten? Ik heb het gevoel dat toen het leven echt begon met kleren maken, liefjes, vriendschappen en kritische zijn. Alhoewel ik al altijd een vraagstaart was.  Zou het kunnen dat het dat liedje is dat ik op de radio hoor? Als ik 32 ben, beloof ik je, ik maak het goed met je. Gevoelsmatig versta ik: ik maakt het terug goed met mezelf. Na wat opzoekwerk blijkt het 22 te zijn (en is de singer songwriter ook uit Deinze). In de clip bedoelt hij het ook dat hij het op zijn 22ste goed maakt tegenover zijn jongere zelf.

Ik heb de afgelopen maanden het gevoel dat ik tot een samenvatting van omzwervingen van de afgelopen 16 jaar dichter bij mezelf kon komen. Kleding maken is daarin mijn rode draad, deze kon ik niet laten liggen. ;) De constante in de omzwervingen en bewandelde paden is kleding maken en denken over hoe kleding en identiteit elkaar spiegelen. Amai, ik had niet door dat dit zo van mezelf was.  Er gaat geen dag voorbij dat ik niet met kleding of identiteit bezig ben. Mijn nieuwsgierigheid brengt me blijkbaar altijd opnieuw terug bij kledingpatronen. Patronen in gedrag en in kleding maken. Maar nu zie ik ook dat dit me recht houdt. Hetgene dat me een pad en een doel geeft. Ik leef door, voor en met kleding. Ik betrap mezelf op de neiging om allerlei moeilijke situaties op te lijsten en de kracht van kleding maken daarin op te hemelen.

Het is sinds 2007 dat ik kleding maak voor anderen daarvoor was dit vooral zoeken in het maken en zoeken naar draagcomfort. Maar dus ook een zoektocht naar mijn eigen identiteit, zijn, ik of inborst. Op de dag dat ik 32 word, kom ik terug bij jou. Ik denk dat ik 16 jaar heb rondgezworven in de verwachtingen, reacties, verlangens en dromen van anderen. Daar is helemaal niets mis mee. Ik ben dankbaar voor deze periode. Maar nu kom ik terug naar mijn inborst. Kleermaker en kledingdenker met al 20 jaar een stabiel uiterlijk.

Suitably yours,

Annelies

Hoger - lager.

Waarom vinden we het normaal dat iemand met een hoge job meer verdient dan iemand met een lage job. Dit is een aanname waar je direct kan van zeggen, zo denk ik niet. Maar ik wil het over het sluimerende gevoel er onder hebben. Iemand die werkloos is ga je anders voorstellen aan je vrienden en familie dan iemand die net een promotie maakte op het werk. Ik betrap mezelf daar ook op, het hoger lager laddertje om anderen een plaats te geven. Ik maak kleding en denk over kleding, het laagste op de ladder. Ook al had ik het geluk om zeven jaar te studeren en van alle studies een volwaardig diploma te hebben. Ik werk met mijn handen dus ik zit in de laagste loonschaal. Dit heb ik aan de lijve ondervonden toen ik een poging deed om in loondienst te werken. Mijn diploma’s maakten niet uit, ik maak kleding en dat is het laagste.

Gelukkig is geld niet mijn streefdoel in het leven. Maar gelijkwaardigheid tussen mensen dat is toevallig wel mijn streefdoel. De evidentie van deze ladder vind ik beangstigend. Wat ik als ‘lager op de ladder’ te zeggen heb, daar is weinig kans toe dat dit een meerwaarde gaat zijn. Dat is hard en raakt je hart. Letterlijk wordt dit niet gezegd, dat zou grof zijn.

Als ik praat met andere handwerkers dan valt me vaak de maatschappelijke minderwaardigheid op. Ik ben maar… of ik doe maar… de mensen willen daar niet (meer) voor betalen. Of ik krijg het klaar en duidelijk naar mijn hoofd geslingerd dat ik belachelijk en onbeleefd veel geld voor mijn werk vraag. Even een tussentijdse tip: als je niet weet hoe iets gemaakt is, kan je onmogelijk een juiste prijs inschatting maken. Maar ik merk dat de laagste loonschaal ook deel is geworden van de identiteit van de makers. Wie ben ik om dit te weten, is de vraag die ik mezelf en andere handwerkers hoor stellen. Wie ben ik om dit aan te kaarten? Daar zitten uiteraard meer lagen aan dan de laag die ik nu wil blootleggen.

We weten allemaal dat iemand die zich als de mindere van de groep beschouwt, minder presteert. Waarom laten we het dan als maatschappij toe om hoge en lage functies te benoemen. We stellen iemand met een hogere functie positiever voor dan iemand met een andere functie. Uiteraard doe ik dit uit fierheid voor wat mijn vrienden en kennissen bereikt hebben. Maar dit zegt ook veel over hoe ik mezelf zie. Als minder dan hen, blijkbaar. En hoe ik zelf hoog, laag en de nuances er tussen in deze maatschappij in stand hou.

Ik probeer afstand te doen van het zwart wit kijken naar deze wereld. Ik evalueer verder dan vijftig tinten grijs. Ik voel dat het een wereld vol kleuren is. Dewelke schril in contrast met elkaar kunnen staan. Andere passen toevallig mooi bij elkaar. Nog andere zou je in eerste instantie niet combineren maar doordat het zich voordoet, is dit boeiend - inspirerend - uitdagend - vreemd - choquerend - of wat dan ook. Ik ga ophouden met te proberen een zwart wit beeld van de gekleurdheid van diversiteit te omschrijven.

Het feit dat ik dit hier en nu opnieuw probeer; diversiteit te omvatten om er gelijkheid te rechtvaardigen; toont hoe graag mijn ratio iets probeer te vatten om het te aanvaarden. Maar diversiteit in al zijn kleuren ga ik nooit kunnen vatten. Punt. Mijn ratio maakt maar de structuren dewelke hij kent en wat hij aankan. Maar de veelheid aan diversiteit is te groot voor mijn ratio. Ik zoek een andere weg om de veelheid aan kleuren te laten zijn en als het kan ervan te genieten.

Door alle vragen die ik me stel heb ik soms het idee dat ik beter mijn mond zou houden. Het is zo moeilijk om iets ok, laat staan goed te doen, zeggen of voelen. Dat voelen past niet helemaal in die zin. Zou daar een weg liggen om diversiteit te laten zijn. Nu probeer ik via mijn ratio mijn gevoel te beschrijven. Maar ik voel dat mijn vuur brand. Iedereen is,  en heeft het recht om gelijkwaardig behandeld te worden. Ook in de modewereld. Dit is mijn streefdoel.

Klant - maker - ontwerper - leverancier - boekhouder - verkoper - denker - enz. Iedereen is gelijkwaardig in het proces. Punt.

Dit is trouwens het eerste recht van de recht van de mens: Alle mensen worden vrij geboren en moeten op dezelfde manier worden behandeld.

Suitably yours,

Annelies

stijl is een gevoel.

Stijl is nooit uit de mode.

Stijl beslis ik op gevoel.

Als ik daar nu over nadenk neem ik alle belangrijke beslissingen op mijn gevoel.Mijn gevoel zet geen opties naast elkaar maar gaat gewoon voor iets dat goed voelt. Voelt het zo niet dat dan is dat niet waar ik nood aan heb.

Wat ik doe, met wie ik omga, waar ik woon, wat ik mooi vind. Alles op mijn gevoel. Ik vind het spijtig dat in deze rationele wereld er zoveel negativiteit aan ‘je gevoel volgen’ hangt.  Omdat het ook altijd de beste beslissingen zijn.

Als kind had ik het geluk te kunnen knutselen met haute couture stof restjes, van mijn oma en mijn tante. Toen voelde ik het verschil met de andere stoffen die ik tegenkwam, in mijn eigen kleding. De haute couture stoffen voelden verfijnder en hadden mooiere kleuren.

Als puber vond ik in de kledingwinkels niet waar ik me goed in voelde. Dus maakte en vermaakte ik kleding tot het voelde zoals ik wou. Ik droeg de kleding ook echt zo ervoer (voelde) ik of het goed zat en of ik er in kon leven. Dit onderzoek doe ik nog steeds.

Tijdens mijn opleiding aan de academie van Antwerpen voelde het als een omweg om met confectie patronen te werken. Niemand paste daar in en je moest daar grote aanpassingen aan doen. Het voelde vlotter om van nul te werken. In de mode bibliotheek doorgronde ik oude en moderne patronen, zo heb ik een archief van patronen in mijn hoofd. Op gevoel kies ik de methode die bij jouw ontwerp past.

Als je bij me langskomt om te ontwerpen kijk en luister ik naar wie je bent. Maar ik volg vooral mijn gevoel. ik voel waar jij nood aan hebt, concretiseren of verbreden. Ben jij iemand die visueel is of eerder tactiel. Wil jij veel achtergrond informatie of wil jij de tijd nemen voor de ontwerpfase.

Voor welke stoffen heb jij een voorkeur? als ik je de vraag zou stellen, heb je wellicht niet direct een antwoord. Misschien vernoem je een kleur of materiaal. Een stof is veel meer dan kleur en materiaal. Bijvoorbeeld de dikte van het garen bepaald het gevoel van de stof. Iedereen heeft onbewust voorkeuren en daar zet in mijn voelsprieten voor open.

Tijdens een pasbeurt merkte ik dat aansluitend voor iedereen heel anders voelt.  Voor de een kan dat heel los zijn en voor de ander is het te strak. Ik voelde ook dat je dit niet kan berekenen, daarom laat ik je passen en bewegen. Zelf als een stuk al af is mag je terugkomen als het niet goed voelt.

Stijl is nooit uit de mode. En stijl beslis ik op gevoel. Als mensen me stijltips vragen sta ik daar met mijn mond vol tanden. Ik doe dat op mijn gevoel, is meestal geen bevredigend antwoord. Maar toch is het zo.

Welke kleuren je staan, wat jouw stoffen zijn, welke snit je goed gaat staan. Ik voel wie jij bent, zowel fysiek als mentaal. Wat  jou tot jou maakt daar ga ik gevoelsmatig naar opzoek, soms kan ik dat pas veel later verwoorden. Maar doordat we over iets tactiel, kleding, praten voel ik de woorden meestal wel.

Never stop wandering how does it feel, zingt An Pierlé.

Suitably yours,

Annelies

Ik hou van de radio.

Ik luister niet zoveel radio, meestal herbeluister ik podcasts als het me uitkomt. Ja ik ben een kind van mijn tijd en mijn eigen ritme. Maar de korte stukjes die radio 1 post trekken wel vaak mijn aandacht. Het zijn concrete tastbare verhalen of vragen die opengetrokken worden naar een groter geheel. Dit vind ik wil fijn.

Ik was weer eens door de social media aan het scrollen. Ik weet niet meer waar het filmpje van radio 1 over ging. Maar ze spraken opnieuw over het laatste taboe. Wat ze volgens mij de week ervoor en maanden ervoor ook al deden bij andere onderwerpen. Ik maakte me er niet druk in. Ik beluisterde namelijk niet de gehele uitzending, dus heb ik geen recht van spreken.

Het viel me op dat die zin en gedachte van dit is het laatste taboe en we moeten dit debat openbreken, vaak naar voor kwam.  En dit gebeurt niet enkel op radio 1 trouwens. Met emotioneel pakkende terechte verhalen wordt de noodzaak van begrip voor een bepaald thema aangekaart. Inderdaad dit zijn zaken waar ik nog geen aandacht en laat staan compassie voor kan hebben. Media dient ervoor om ogen wijd open te houden. Wat social media niet doet, maar dit is een ander verhaal.

Als ik dat idee van “we moeten dit bespreekbaar maken” of “iedereen moet dit toch weten om er rekening mee te houden” voel,dan denk ik dat we perfectionistisch bezig zijn. Ik vind dat er niks mis is met de lat hoog leggen. Maar het is de reden waarom je de lat daar legt die voor mij essentieel is. Als de lat daar gelegd wordt omdat de maatschappij nu niet goed genoeg is. En zo ook zijn diegenen die geen idee hebben van deze problematieken niet goed genoeg, spreken we volgens mij over het gevaarlijke perfectionisme. Pas als je verandert dan ben je ok, vind ik niet ok. Punt.

De lat hoog leggen vanuit leerdoelstellingen laat je groeien en bloeien. Ik ben oké zoals ik nu ben maar ik wil me graag hierin verdiepen of verbreden. Zo ga ik dit of dat doen om het verbreden of verdiepen te bereiken. Het feit dat je deze ingesteldheid hebt over een thema maakt dat je je doel al bereikt hebt. Als ik beslis om ergens op te focussen of meer aandacht aan te besteden, komt dit vanzelf op mijn pad. Soms ga ik bewust acties ondernemen en ga ik daar meetbare doelen bij plaatsen maar dit is voor mij minder belangrijk dan het pad of de groei en plezier dat ik in mezelf voel.

Nu terug naar het taboe en de problematieken waar ik nog nooit en wellicht uit mezelf niet ga over nadenken. Natuurlijk is het niet mijn doel om de andere door mijn onwetendheid en beperkte interesses pijn te doen. Wellicht zeg ik dingen fout, hoe vriendelijk ik het ook bedoelde. Anderen hebben me ook al woordelijke messteken gegeven door te zeggen wat ze denken, voelen of doen. Misschien zijn die messteken wel een goede vergelijking om te zoeken hoe we met emotionele pijn maatschappelijk kunnen omgaan?

Stel, jij steekt mij met een mes, los van de bedoelingen (bewust, onbewust of lomp...), is het zo dat jij duidelijk de oorzaak ben van mijn pijn.  Stel dat een mes dat duidelijk van jou is door omstandigheden mijn fietsbanden stuk maakt, los van de bedoelingen ( humor, slordigheid of kwaad opzet...), dan ga ik jou verantwoordelijk achten voor de kosten van dit euvel.  Stel jij zeg iets en dit komt bij mij binnen als een messteek, los van de bedoelingen ( ikkegheid, indruk maken, beperkt wereldbeeld of vermoeiende dag,...) dan is dit mijn probleem.

Dit is mijn probleem dus ik ga er alleen mee aan de slag. Ik stel mezelf in vraag. Ik leef me in de ander in om potentiële antwoorden op de vraag waarom dit door de ander gezegd wordt, te weten te komen. Meestal zonder de veroorzaker ga ik daar dan mee aan de slag.  Uitzonderlijk heb je de kans om in gesprek te gaan met de veroorzaker. Enerzijds omdat ik niet doorheb dat ik mezelf in vraag stel en dit zo evident als mijn probleem zie. En anderzijds omdat je niet met onbekenden de tijd hebt om te gaan zitten en je verhaal te delen.  Als de situatie zich ertoe leent om dit te doen, is dit fijn en verhelderend. Ik kan je het alleen aanraden om dit te doen. Pijn op tafel gooien is niet evident, maar zo waardevol voor jezelf.

Zou het kunnen dat die vraag naar het openbreken van het debat, hier mee te maken heeft. Eigenlijk het debat aangaan met de veroorzaker zou kunnen zijn? En bij een taboe wordt dan de gehele maatschappij als veroorzaker gezien. Maar ik vraag me dan af of je de verhelderende inzichten krijgt waar je naar verlangt. Ik heb geen idee. Voor mij is de maatschappij een geheel van diverse mensen. Ik ga het liefste van mens tot mens het gesprek aan.  Vanuit beperktheid van gevoelens, doen en interesses tot de andere beperktheid. Ja dan krijg je vaak een nee, maar dan voel je de verhelderende warmte van een ja.

Stel dat  de messteek of het taboe verwijderen vervangen wordt door voorgemaakte kleding, in deze kleermakerzit? Kleding die zonder jou in gedachte ontworpen en gemaakt is. De kans is klein dat die aan jouw menselijkheid past, is dit dat jouw probleem of dat van de veroorzaker?

Suitably yours,

Annelies

Ps: Fried’l, met jou wil ik eens doorpraten over taboes.

Ik vraag me af waarom.

Ik vraag me af waarom. Waarom ik ben wie ik ben.

Wat je meekrijgt van je omgeving en in je genen, zie ik als de stof, het patroon, de knopen en het garen dat voor je wordt klaargelegd. Ik zie herhaaldelijk dat ik niet maak wat zo duidelijk voor me was klaargelegd. Stel dat alles klaar lag om een broek te maken, creëer ik toch een jurk. Het is met retrospectie dat ik dit nu zie. En zo komt de vraag van waarom in me op?

Vroeger kreeg ik vaak het verwijt dat ik anders deed om anders te doen of om gezien te worden. Ik heb niet zo de behoefte om gezien te worden. Dit is niet mijn motivatie om dingen te doen. Het allerhoogste te bereiken doel is inspiratie te zijn voor anderen. Op dat gebied leg ik de lat niet hoog. Misschien dat ik je toevallig inspireer maar ik ga zelf graag op analiese.

Je krijgt bij je geboorte je basis kledingpakket. Het leven doorlopen maakt dat je met dit kledingpakket tot een kledingstuk komt. Meestal maken de mensen wat er in het pakketje zit.

Toch hebben we grote bewondering voor mensen die iets anders doen met hun basispakket. Ik luisterde net naar de touché aflevering met de nieuwe burgemeester van Leuven. Daar merkte ik dit ook op.

Ik heb een eigen visie over waarom mensen anderen op een pied de stalle zetten. Ik denk dat als je een ander op een voetstuk plaatst je eigenlijk niet durft naar jezelf kritiek te geven . De reactie “oh wauw zo,...” ( vul zelf iets positief in) dat jij dit doet. Is een adoratie en een ander boven jou plaatsen? Had de ander een beter pakketje klaargelegd gekregen? En de spreker vergelijkt zich met dat pakketje. Vergelijken is een teken dat je focus zoek is. Als iemand een dergelijke reactie geeft, begin ik over iets anders te praten. Ik wil de gever van het zogezegde compliment niet bevestigen in zijn zelfpijniging. De zelfpijniging bestaat er volgens mij uit door de indirecte manier dat je over jezelf praat. Het zo gezegde positieve of aanmoedigende dat  wordt aangeboden met het compliment fnuikte de spreker zijn zelfwaarde onbewust.

Ik vind anderen inspirerend, mooi om bezig te zien en sterk in hoe ze er staan. Maar zoals je wellicht weet zegt een aanmoediging of een compliment meer over de gever dan de ontvanger. Ik vind het echt gevaarlijk worden als er in hiërarchie van zelfwaarde gekeken wordt. Iedereen is gelijkwaardig dus sta je op hetzelfde voetstuk.

Iedereen kreeg een ander basiskleding pakketje. Meestal krijg je dat zonder handleiding op, slechts een gedeeltelijke. Dat is het leven, zelf leiden dat je leert hoe je met de inhoud van je pakketje tot een kledingstuk komt.

Als ik kijk naar mijn pakketje en waar alles inzit om tot een broek gemaakt te worden. Maar ik maak er toch een jurk van. Is dan wie ik ben? Het feit dat ik een jurk maak van een als broek voorbestemd pakketje? Waarom is 1+1 geen twee in de ontwikkeling van wie je bent.  Nu denk ik daar bewust over na. Maar vroeger maakte ik gewoon die jurk en ik had niet eens door dat ik eigenlijk materiaal voor een broek had liggen. Nu begin ik te zien dat de moeilijkheden die ik had om een jurk te creëren niet kwamen door mijn nog te leren proces. Maar dat deze zouden kunnen komen door het feit dat ik eigenlijk met de onderdelen van een broek aan het werken was. Vandaar dat het aantal knopen en de hoeveelheid stof niet echt uitkwamen. Ik stelde me daar geen vragen bij. Dit was gewoon wat ik had en wat zich aandiende.

De naam Annelies is me niet verkeerd gegeven. Een analiese is het onderzoeken van iets en er mijn eigen ding van maken. Dat deed ik al nog voor ik mijn eigen naam kon schrijven ( wat ik nog steeds niet goed kan). Of is dit ook weer een voorbeeld van hoe ik met mijn basis kledingpakketje  geheel onbewust mijn eigen ding doen. Ik verzin zelf de betekenis van mijn naam. Betekenis Annelies in google brengt me bij een reeks woorden waarin ik mezelf wel kan herkennen. Maar die naam is me gegeven als ik er maar een paar uur op deze wereld was en ik nog niet veel kenbaar kon maken. Dus op basis van mijn basis kledingpakket. Dus wie ben ik dan?

Ik neem even de rest van mijn leven om hierover na te denken.

Suitably yours,

Annelies ;)

" we missen het zijn zelf."

“We missen het zijn zelf” Dirk De Wachter.

Word jij ook zo rond je oren geslagen met duurzame dit en duurzame dat? Maar ik vraag me af wat duurzaamheid is? Maar tussen de reclame en producten kom ik niet zo ver.

Dan ga ik naar google.

En tik ik duurzaamheid betekenis in.

Bestendig, Bestendigheid, Consistentie, Duur, gehechtheid, Soliditeit, Stabiliteit, Sterkte.  

Dit is wat google mij als eerste resultaat geeft.

Ik ga naar het engels Sustainability.

De ability to sustain. Ik ben er, ik voel het.

Het vermogen om te ondersteunen.

Een product heeft het vermogen om te ondersteunen.

Wat ondersteunen? Wie? Waarom? Steun op basis van wat?

Iets wordt ondersteunt maar wat is dat “het gesteunde”?

Een product of dienst maakt dat de koper ondersteund wordt.

Een product of dienst wordt ondersteund door een koper.

Ik koop een fiets, dit ondersteunt me in mijn verplaatsingsmogelijkheden. Als ik een auto en een helikopter koop is dit ook het geval. Maar bij die laatste twee heb ik minder een duurzaamheids gevoel. Bij de auto kan het nog als je hem deelt, of als hij een ecologische uitvoering is. Waarom is een fiets die eigenlijk enkel voor mezelf is, qua gevoel ok? En een auto zou aan bepaalde voorwaarden moeten voldoen. Ondersteunt de fiets het klimaat, de aarde, de terug naar traagheid, of waar zit dit verschil? De aankoop van een fiets heeft het vermogen om te ondersteunen. De aankoop van een helikopter is veel prijziger dus daarmee ondersteun ik de maker meer dan bij mijn fiets.

Als ontspanning luister ik vaak naar podcast. Ik was net naar de lezing van Dirk De Wachter aan het luisteren die hij gaf bij de Radboud reflects. ( 24 oct 2018). De zin die bij mij bleef hangen is. “ we missen het zijn zelf”. Laten we dit even koppelen aan het vermogen om te ondersteunen. Een product of een dienst heeft het vermogen om het zijn te ondersteunen. Wat we missen is verbinding, een knuffel, in de ogen kijken, het laten zijn van moeilijke momenten ( die gewoon bij het leven horen).  Het zijn is dus de diepgaande verbinding, echt contact, in de realiteit bij elkaar zijn. Om dit te kunnen doen is het noodzakelijk dat we ons eigen menszijn aanvaarden.

Ik probeer te leven met het idee dat ik ten alle tijd in de spiegel wil kunnen kijken. Dit is mijn zoektocht naar het aanvaarden van mijn menszijn.  Ik doe, ik voel en ik denk. En die spiegel is een vehikel om naar de laag erboven of er achter te kijken. Door in de spiegel te kijken leer je veel over jezelf.

Wat als mode of kleding dit proces ondersteunt?

Aangezien iedereen een ander menszijn in zich heeft, is dit bijgevolg voor iedereen anders. Maar kijk eens in de spiegel en kijk wat er gebeurt.

Zie je de omgeving rondom je?

Zit je haar niet goed?

Zie je er geweldig uit?

Ben je daar te dit of te dat?

Dit vertelt hoe je naar jezelf kijkt op dit moment.

Suitably yours,

Annelies

Ik kan er niet om heen.

Ik kan er niet omheen. Het is de tijd van het jaar van cadeau’s.

Wat is nu juist mijn probleem met die verplichting om iets te kopen voor een ander?

Is het dat het verplicht is? Het moet nu en tegen dan. Op zich heb ik daar geen last van, ik heb wel meer deadlines als eenmanszaak;). Bij een verjaardag is dat ook, het is één dag dat die persoon jarig is en dan geef je die iets als je daar zin in hebt. Soms koop ik dat al maanden op voorhand, wanneer ik echt vind dat het een meerwaarde is en nu op mijn pad komt. Ik hou zelf  van een beetje afspraken in sociale toestanden. Geen regels en van boven opgelegde zaken. Maar wat ik zelf doe met klanten of voor een meeting is een kader dat vrij verplicht is aangeven. De te bespreken zaken of openheden waar ik duidelijkheid over wil, zeg ik vooraf. En dan gaan we open het gesprek aan maar zowel ik als de ander hebben aangegeven wat er aan bod zal komen. Ik vind dit een fijne en constructieve manier van werken. Dus ik hou wel van een verplichte structuur. Ik leg me die zelf ook op door ‘s morgens mijn to do op te stellen. Dit brengt me waar ik naartoe wil gaan. Dus afspreken met een vriendin die je cadeau’s gaat geven vind ik een fijne manier.

Is het voor de ander? Wil ik geen cadeau geven voor een vriendin van me? Wat wil ik haar geven? Waarom wil ik geven? Misschien hou ik vast aan het idee dat geven een meerwaarde MOET zijn. Ik wil niet zomaar iets geven dat niets bijbrengt en waar ik dan na een tijd toch van beslis dat het een ander zou kunnen dienen via de kringloop. Waarom wil ik een meerwaarde geven? Het leven is voor mij een traject van bijleren, vallen,opstaan en groeien. In die zin is een minderwaarde iets waar je in een andere fase van je traject mee bezig was, maar nu dus geen zin meer heeft. Als of ik nu een fietsje zou geven om te leren fietsen. Wat ze al lang kan. Doordat ik iets wil geven dat in haar traject past, geeft aan dat ik me inleef in haar traject. Gelukkig zijn dat de zaken waar wij het grootste deel van onze tijd over praten. Maar ik ben er me van bewust dat iedereen zijn traject zo persoonlijk is dat ik me wil behoeden voor het ik-kom-even-zeggen-hoe-het-moet-cadeau. Een geschenk dat meegaat in haar traject maar dat vanuit mijn standpunt gegeven is. Uiteraard geef ik een geschenk vanuit mijn standpunt, ik ga haar nooit zijn. Ik denk dat het gevaar zit in eerst empathisch te zijn en vervolgens te oordelen. Ik leef met haar mee in haar verhaal. Vervolgens speel ik met wat ze me vertelde en liet voelen.  En vanuit mijn spelen met haar verhaal ga ik een puzzelstukje in haar pad geven. Dit kan zo pijnlijk misplaatst zijn, een minderwaarde zijn, mijn eigen blinde vlek of er compleet naast.

Wil dat dan zeggen dat ik geen cadeau kan geven? Jawel, ik wil het proberen. Bij het spelen met haar verhaal wil ik empathisch in haar blijven.  Hoe ga ik dit aanpakken. Ik probeer onder andere met deze kleermakerzit bewust te worden van mijn aandeel in het spelen met haar verhaal. En uiteraard is dit groot. Het gebeurt vanuit mijn intuïtie en inborst. Bij elk idee van cadeau  dat ik heb ga ik me via empathie inleven hoe zij dat onthaalt. Ik wil me niet vastpinnen op een idee en dat dan gaan halen. Ik wil er tijd voor nemen om zelf met verschillende cadeau ideeën te spelen. Ik speel met de verschillende ideeën en haar ontvankelijkheid. Ik geef graag boeken cadeau. Meestal heb ik die zelf niet gelezen. En wil ik die ergens misschien ook wel lezen. Of er zeker naar luisteren hoe de ander het boek heeft gelezen. Soms heb ik de boeken wel gelezen en geef op een moment dat ik voel dat de ander daar nood aan heeft. Ik voel dat een boek niet het cadeau is waar ze op dit moment ontvankelijk voor is. Wat helemaal niet erg is en zelfs goed. Om mezelf op mijn levenstraject te houden bewaak ik ook heel erg waar ik ontvankelijk voor ben. Een algemene open focus leidt tot weinig. Een gerichte open focus brengt je diepgang en laat je groeien.

Wat is haar gerichte open focus? Wat is haar gerichte open focus. Ik kan het niet goed verwoorden maar ik voel het wel. Zoals ik dat bij klanten heb. Ik voel welke stof ze nodig hebben in hun leven, welke kleur hen ondersteunt in hun leven, wat kleding voor hen met doen. Misschien kan ik enkel empathisch spelen met de empathie van het leven van een andere via kleding. Misschien is dit iets waar ik mezelf niet voor als vanzelfsprekend mag bekijken. Dit heb ik maar mooi geleerd door niet om het cadeau verhaal heen te lopen.

Misschien was dit de reden dat ik jaren geleden besliste dat ik geen cadeaus meer hoef. Als een bescherming van mezelf voor het gebrek aan empathie in de empathie. Vind je dit teveel empathie lees dan eens het Empatisch te veel van Ignaas Devisch, als geschenk aan jezelf.

Uiteindelijk leer ik zoveel over mezelf door me gericht open via empathie open te stellen voor anderen hun leven. Dank, aan iedereen die me op deze manier toelaat. Merci om te zijn wie je bent.

Fijne cadeautjes tijd.

Suitably yours,

Annelies

Frêle Annelies

Ik kijk rond, het is de eerste keer dat ik je huis zie. Mijn nieuwsgierigheid geniet, kijkt en benoemt. Ik zie dat je met een project bezig bent. Hoe je bureau er bij ligt. Een ordelijkheid met een zeker chaos. Ik herken spullen en je stijl uit je ander thuis. Ik zie dat je er een nieuwe thuis van maakte. Ik zie dat je het belangrijk vindt om je bed op te maken. Ik zie de verschillen tussen ons. Ik, die de zaken die jou tot jou maken. Ik kan deze nog niet goed benoemen. Want woorden kunnen zo vermoorden. Ze zijn als messen voor de zaken die ik niet bedoel.

Er is een ander licht dan in mijn op het zuiden gerichte thuis. Mijn oog passeert de spiegel. Ik zie een frêle vrouw staan. Fijn, elegant en stevig in de grond. Een fijne hals, fijne beentjes en een algemeen ranke verschijning. Ik besef dat dit een spiegel is. Ik zie mezelf. Dit is niet het beeld dat ik in mijn hoofd van mezelf heb. Of toch zeker niet het eerste. Ik zie mezelf als een kloeke grappige big. Ik weet wel dat met het Olivia beeld over mezelf het een en ander niet juist is. Olivia is een personage uit een kinderboek. Dat het dichtste komt bij het beeld dat ik van mezelf had.

Het is aangenaam kennis maken met de frêle vrouw in mezelf. Zou dit de kennismaking zijn met mijn eigen kwetsbaarheid.

In een periode dat ik heel diep in het zwart zat sprak ik met mezelf af: het is beter om schizofreen te zijn dan om hier in dit zwart te zitten. Ik ging in gesprek met mezelf. De Annelies die goed kan luisteren ging praten met de Annelies die in het zwart zat. Door dit vaker te doen, meestal in minder of moeilijke momenten, maakte ik kennis met andere Anneliezen. Mijn naam met een z is lelijk. Het lijkt om niezen.  ( Dit is even de Annelies die kwetsbare momenten luchtige maakt met een mopje)

Meestal was dit een proces in mijn hoofd en had ik niet veel oog voor wat ik op zo een momenten zag. Vaak deed ik dat al wandelend, het zet je gedachten ook in beweging. Ik verken het park bijna elke dag, ik ga dus bijna elke dag in gesprek met welk deel iets te vertellen heeft. Maar deze frêle Annelies was er nog niet geweest. Een beeld kan niet praten. Vandaar dat ik het pas zag in de spiegel.

Het was een fijngevoelige ontmoeting. Rustig en aangenaam. Ik heb er proberen een foto van te maken. Maar die laat niet zien hoe het voelde.

Ik voelde dat ik (maar) ben wie ik ben. Ik voelde hoe sterk ik daarin ben. Ik voelde dat ik niet alles kan en dat dit zeker niet moest. Ik voelde dat ik mooi en elegant ben. Ik voelde dat ik meer dan goed genoeg ben. Ook al was ik thuis mijn examens vergeten, dewelke ik een uur later ging afnemen. Ik voelde hoe de fijne nauwgezette keuze van mijn kleding en stoffen bij me paste. Ik voelde hoe zacht roze en blauw me mooi maakten. Ik voelde hoe die taille rok me elegant liet zien. Ook al heb ik de maten van een big. Daarmee bedoel ik niet dat ik dik ben. Maar ik had eerder een ruwer beeld van mezelf dan de frêle Annelies die ik daar zag.

Ik voelde veel en het voelde goed.

Suitably yours,

Annelies

Buy less

Buy less

Chose well

And make it last.

Thanks Vivienne Westwood.

Een duidelijke quote. Maar zo immens moeilijk om te realiseren als we luchtig met onze inborst omgaan.

Koop minder.

Kopen is gaan shoppen. Voor mij is dit een dagje weg met vriendinnen of om alleen  rond te neuzen in de winkels. En kom ik toevallig tijdens dat snuisteren iets boeiend  tegen, dan betaal ik daarvoor en neem het mee. Als je bewust gaat kopen omdat ik denk iets nodig te hebben dan benoem ik dat niet shoppen. Eten en dagelijkse levensmiddelen schaf ik aan, daar ga ik niet voor shoppen. Ik zie shoppen als een ontspanning, hobby, manier om met vrienden af te spreken, om bij te blijven met de trends. Dat aankopen is eerder een toeval, omdat een product me aanspreekt. Shoppen hoeft trouwens niet in nieuwe producten. Ik loop vaak een ommetje om even de kringloop binnen te springen of als er een rommelmarkt is.

Hier merk ik al een eerste moeilijkheid in Vivienne haar wijsheid. Ze zegt” koop minder” en ik denk shop minder. En bij shop minder trapt ze op mijn tenen. Dit is iets wat ik leuk en ontspannend en daarom belangrijk vind. Zou koop minder, shop meer kunnen betekenen. In de zin dat je tijd neemt om wat er aangeboden wordt te bekijken, het op je in te laten werken en als het je echt aanspreekt mee te nemen. Buy less interpreteer ik dan als word je bewust van onbewust gedrag. Dan worden deze twee woorden een olympische discipline. ( laat je verbeelding even de loop met je nemen, minder kopen als topsport, met wedstrijden en trainingen:)) Het proces om je bewust te worden van onbewust gedrag is topsport. Vraag dit maar aan mensen die mentale moeilijkheden hebben overwonnen of daar in aan het evolueren zijn.

Ik zit in die situatie. De eerste stap, vaak de grootste benoemt ( maar zo ervaar ik het niet) is, ik zie mijn gedrag. Ik zie wat ik onbewust doe. Ik evalueer van automatische piloot naar luchtverkeersleider. Het vliegtuig met de automatische piloot vliegt nog steeds, zoals voorheen. Maar ik heb een andere rol. Ik zit in de toren en kijk hoe het vliegtuig zich gedraagt. Dan zie je heel duidelijk wat niet helpend is en wat me het vliegtuig wel vooruit brengt. Ik zie het ik heb geen idee hoe ik dit kan veranderen. Gelukkig zijn er mensen die zich specialiseerden in je eigen luchtverkeersleider worden, ook bekend als hulpverleners.  Met uitdrukkelijke nadruk wijst mijn docent luchtverkeersleiding me op hoe uitzonderlijk het is dat ik van perspectief ben kunnen veranderen. Dat stel ik de vraag:

• Kan niet iedereen dat?

• Nee, dit is een vaardigheid.

• Ok, ik ben blij dat ik het heb. Maar dit maakt me triest voor het klimaat, de mensheid en de mentale gezondheid.

Ik ga even kort door de bocht; koop minder is een vaardigheid die niet iedereen heeft.

Het voordeel van vaardigheden is dat je ze kunt leren. Iedereen kan spreken, tekenen, zingen of schrijven. Sommigen zijn daar een kunstenaar in, anderen gebruiken vaardigheden gewoon in het leven. Dus ook iedereen kan bewust worden van zijn koopgedrag. Ik som een aantal zaken op die ik doe.

• Dagelijks schrijven in een dagboek. Het dagelijks schrijven leerde en leert me naar mezelf en wat ik die dag deed en voel te kijken. Ik begin bijna altijd met: ik voel me. Hoe zou dit komen en dan schrijf ik zaken op waardoor ik denk dat dit zou kunnen komen. En ik sluit af met wat ik wil bijhouden, onthouden, waakzaam voor zijn of ga doen. Soms is dat doen zo sterk dat ik het niet opschrijf maar gewoon doe. Ongeveer een keer per maand lees ik zo wat toevallig terug, waar de pagina open valt.

• Ademen. Een paar jaar geleden deed ik een mindfulness reeks, dit kan ik je aanraden. Daar leerde ik op mijn ademhaling letten. Voor mij is dit de toegangspoort tot mezelf. Waar ik nood aan heb of wat er in me leeft komt dan geleidelijk aan naar voor.

• Lezen over psychologie, filosofie en andere menswetenschappen. Ik ben een spons als het gaat over deze heerlijke wetenschappen. En deze pas ik toe op kleding in deze blog. Het bloggen zelf is een soort van weekboek. Ik probeer elke week te spelen met menswetenschap ideeën en hoe ik omga met kleding.

• Zoek een luchtverkeersleiding docent. Zoek iemand van wie het zijn vak is om bewust te worden in jezelf en je gedrag. Iemand die als job heeft je begeleiden in een traject naar meer bewust zijn.

Koop minder. Na de bewustwording van mijn koopgedrag, komt de volgende stap. Ik wil minder gaan kopen en hoe. Nu begrijp ik waarom bewustwording zo belangrijk is. Ik zocht naar voorbeelden van kleding die ik kocht en die ik later als te veel of niet nodig beschouwde. Ik denk aan een paar schoenen dat ik kocht, kleding die ik in de kringloop meenam voor een paar euro. Ik merkte dat deze niet in roulatie raakten. Het is de kleding die je altijd moet opheffen om de stuks die je wil aan doen uit de kast te halen. Dat is ook het moment dat ik me af vroeg ga ik dit nog dragen? Waarom draag ik dit niet? Kan ik dat probleem oplossen? Waarom is deze kleding in mijn leven?  En hupla weg ermee.

Er zijn dus geen tips om minder te kopen er is enkel een zoektocht naar bewustwording van je eigen koopgedrag. En daar probeerde ik je me wat ik heb opweg te helpen. Maar ik kan niet voor jou bewust worden, voelen doe je zelf.

Suitably yours,

Annelies

C’est foutu

C’est foutu, het is om weg te gooien.

De schoenmaker kan na herhaaldelijke herstellingen je schoenen niet meer redden. Het zijn je lievelingsschoenen die we samen kochten op mijn verjaardag. We gingen samen iets leuks doen voor mijn verjaardag, dit mondde uit in toevallig schoenen voor jou tegenkomen. Je vertelde net dat je een soort van trauma hebt met schoenen kopen. Als kind ging je maar naar een winkel, daar moest je ze vinden. Niets vond je mooi. Dan kies je het minst lelijke. Daar paste je dan niet in met de steunzolen. Je had in je leven voor mij geen enkel paar schoenen dat je echt graag droeg.

Mijn eigen schoenen zijn een samenraapsel van kringloop-liefdes en de ogen van de kleindochter van een schoenmaker. Mijn opa die ik nooit gekend heb en waar ik bijna niets over weet, maar wel zijn naam draag, was schoenmaker. Hij ontwierp en maakte schoenen op maat en naar smaak. Hij tekende rondom de voet van de klant op een blad, stelde een paar vragen en ze kozen materialen. Na enkele keren passen waren deze klaar. De mensen kwamen altijd terug als er iets aan was. Dus zo vaak maakte hij geen nieuwe schoenen. Ik ben blij dat ik dit van Meneer Bruneel R. weet. ( geen idee waarom je als je dood bent eerst je achternaam en dan je voornaam krijgt) Het ontroert me te lijken op iemand die ik niet echt ken.

Ik leerde jou andere plaatsen kennen waar je schoenen kan vinden. Hoe je van schoenen houdt en wanneer deze naar de schoenmaker moesten. Ik vind dit zo belangrijk dat ik dit vaak voor jou deed en voor andere vrienden ook. Het gebeurt wel vaker dat ik mijn schoensmeer bovenhaal in een boeiend gesprek.

Naast me staan nu een deel van je lievelingsschoenen. Schoenen die ik voor je vond op de rommelmarkt of in de kringloop. Van ver kon ik zien dat dit iets voor je was. Mijn detail oog zag ook dat deze kwaliteit zijn.

Ooit liet me je heel fier zien dat je voor 70 euro twee paar echt leren schoen kocht. Ik had de schoenen nog niet in mijn handen en vroeg al ben je zeker?  Ik zag de teleurstelling op je gezicht. Ik had spijt van de vraag. Ik ging er vanuit dat je van je ‘fout’ wou leren. Dus ik vertelde de betekenis van de labels en hoe daar mee gefoefeld wordt. Ik zag je teleurstelling in de wereld. Ik verbond deze aan de mijne. En ik ging er vanuit dat we hetzelfde vuur voor echtheid en authenticiteit deelden.

Dus gingen we samen vaak naar rommelmarkten. Ik had oog voor schoenen, linten, knopen, stoffen en meubel. Jij had oog voor werktuigen, kisten en karaktervolle huis decoratie.  Samen vonden we schoonheid, liefde en authenticiteit in de rommel. De rommelmarkt is de plaats waar je kan zien wat trends met de mensen doet. Er zijn zaken te koop die niemand nog wil hebben, waar je je bijna over schaamt dat je ze hebt gekocht. Er zijn zaken die zo waardevol zijn, maar nu niet in de wereld passen. Er zijn heel veel zaken waar we vanaf willen maar er toch nog een paar euro willen voor krijgen. ‘ in de tijd heeft het zoveel gekost en nu is het niets meer waard.’ Dus iets was waardevol zodat je er veel geld wou aan geven. Maar is het niet meer omdat de maatschappij de waarde er niet meer van ziet. Misschien is de psychologie van rommelmarkten hetgeen dat me laat terug komen.

Je ontdekte meerdere lievelingsschoenen. Schoenen die echt in je leven blijven of die je wil houden. Omdat ze goed zitten, mooi zijn, passen bij wat je hebt. En ik denk omdat je jezelf er mee verbonden hebt.

Dus gooi je je lievelingsschoenen weg als de schoenmaker zegt dat ze foutu zijn. Zonder na te denken, geef ik je het adres van een andere schoenmaker. Die ze misschien wel kan maken maar die minder mijn goesting is dan de eerste maker. Of je kan ze ook laten maken en er spaarzaam op zijn. Ze niet zomaar elke dag aan trekken en er bewust voor kiezen wanneer je ze aandoet. Het zijn je lievelingsschoenen dus je kan die niet weggooien.

Jij ging ze gewoon al weggooien omdat de eerste schoenmaker het zei.  Ik zie je verwondering en verbeistering dat er ook een andere optie is. Ik zie dat de moed je in de schoenen zakt om nog naar een andere schoenmaker te lopen. Ik weet niet goed wat ik daar mee aan moet. Ik word nieuwsgierig. Kan jij je lievelingsschoenen zomaar weggooien? Een gelaten antwoord. Of waren het dan niet je lievelingsschoenen? Jawel. Je noemt allerlei eigenschappen waarom dat deze die eigenschap hadden. Ik denk, en zeg niet meer, dit zijn toch kenmerken op basis waarvan je kan gaan zoeken. Ik voel dat het vuur je ontbreekt. Het vuur dat ik dacht dat je ook had voor dingen die echt in je leven blijven of wil houden.

Suitably yours,

Annelies

En toen kwam er zwart.

En toen kwam er zwart.

Ik liet het toe.  

Wat ik er voor niet deed.

Verhaaltjes en oordelen.

Ik vond er een andere schoonheid in.

en diepere verbinding. Een meer kwalitatief volle  basis.

Zwart is ook een stukje van mijn hart.

Lang was er vooral blauw.

Het juiste blauw.

Mijn blauw.

Heel heel diep blauw.

Dat bijna zwart was

Maar het toch niet is.

Zoals de donkerte van de nacht niet zwart is.

Dus ik wist dat zwart bestond.

Je kan enkel vergelijken met dingen die je kent.

Mijn blauw stond nooit echt vast.

Maar het was geen zwart.

Er is weinig zwart in mijn leven.

Het is een vorm van zelfrespect om je te omringen met mooie dingen.

En blauw is mooi.

Punt.

Ik kan overdonderd zijn door iemand.

Omdat die in het blauw gekleed is.

Ik kan dolgelukkig worden van een kringloopvondst.

Omdat die het juiste blauw is.

Ik laat dingen staan,

omdat ze niet blauw zijn.

Alhoewel ik voor linnen een uitzondering maakte.

Zwart linnen is ook niet echt zwart.

Maar toen ineens kwam er zwart.

Het was hard.

Je kan er namelijk niets zien.

Zelfs niet je handen voor je ogen.

Dat is een gek gevoel.

Kijken en niets zien.

Enkel voelen dat je kijkt.

Weten dat je kijkt.

Ik liet het toe.  

Wat ik ervoor niet deed.

Verhaaltjes en oordelen.

Ik vond er een andere schoonheid in.

en diepere verbinding. Een kwalitatief vollere  basis.

Zwart is ook een stukje van mijn hart.

Blauw is nog steeds mijn ritme.

In een leven met meer en meer kleur.

Suitably yours,

Annelies

Na de zomer komt de herfst.

's avond kan je het al voelen.

Soms overdag ook.

Na de zomer komt de herfst.

Laat wol je de koud doen vergeten.

dan is het nog steeds zomer!

Wol van een schaap, kameel, merinoschaap of ander dier hebben elk hun eigen warmte regel mechanisme.

Ik ga even technisch worden.

Om je het warmte regelmechanisme uit de doeken te doen.

Kleding is een cocon rond je lichaam.

Het materiaal van de cocon werkt samen met de vorm.

Wol maakt een grens tussen de koude van buiten en de warmte van binnen.

Koude laat hij voor jou in de kou staan.

De warmte houdt hij binnen.

Deze warmte zit in de lucht rond de kleding.

De wijze waarop wol tot een stof wordt gemaakt wordt bepaald hoe de grens werkt.

Een dicht geweven stof is een gesloten grens.

Een open geweven stof of breisel laat meer interactie met buiten en binnen toe.

De vorm bepaald de afstand tussen jou en het kledingstuk.

Dit maakt dat er lucht tussen jou en de kleding kan zitten.

En deze lucht is nodig, speelt een rol in de isolerende eigenschappen van kleding.

Je hebt kleding die als een tweede huid op je lichaam aansluit.

Je hebt kledingstukken die als een huis rond je lichaam hangen.

Je hebt kledingstukken die de beiden combineren.

Je lichaam geeft de warmte in de cocon.

Heb je heel koud dan geeft je lichaam niets of weinig warmte af.

Het houdt alle warmte voor zich, dat doet je huid.

Dit is het isolerende mechanisme van je lichaam.

Heb je het ok dan straal je warmte af.

Beweeg je of heb je het heel warm dan geef je heel veel warmte af.

Dit is het afkoel mechanisme van je huid.

Dit is meestal ook het moment dat je kleding uit doet

omdat de cocon die je had te veel warmte bij hield.

Wat doe jij op deze frisse avonden?

En daaruit leid ik af wat heeft jouw lichaam nodig.

Probeer eens als je het koud of warm hebt de volgende vragen te stellen.

Ben ik actief of passief?

Welke delen van mijn lichaam hebben het warm of koud?

Welke kleding heb ik aan, qua vorm en qua materiaal?

Laat mijn hersenen daar mee aan de slag gaan,

ze krijgen het daar warm van.

Een andere manier om de zomer bij te houden.

Suitably yours,

Annelies

We zijn een kruk met drie poten.

Ik heb iets boeiend ontdekt.

We zijn een kruk met drie poten.

Gedachten, gedrag en gevoelens.

Wiebelen op een van de drie poten geeft grote kans op vallen.

Vallen toont aan welk onderdeel versteviging of ondersteuning nodig heeft.

Het doel van gedachten is om dingen te begrijpen.

De functie van gedrag is om zaken te doen.

Het doel van gevoelens is om te signaleren.

Net als jij ben ik opgegroeid met het idee dat het een “of” verhaal was.

Of je bent rationeel.

Of je bent een doener.

Of je bent een gevoelsmens.

Ik vertaalde het voor mezelf in momenten.

Doen.

Denken.

Voelen.

Maar ik heb er nooit over gedacht dat deze zich verhouden als een driepikkel.

Voor jou ook.

Kleding is de spiegel van je inborst.

Wat als ik denk over kleding, wat zijn mijn noden en behoeften?

Wat als ik handel in mijn kleding ( bewegen, leven, onderweg zijn, enz), wat zijn mijn noden en behoeften?

Wat als ik voel aan en in mijn kleding, wat zijn mijn noden en behoeften?

Kleding is een spiegel van je driepikkel.

Deze pull draag ik omdat die warm is en ik had het koud. ( gedrag)

Ik draag deze witte jas omdat ik dan gezien wordt als dokter. ( gedachten)

Deze jurk geeft me het gevoel dat ik de wereld aan kan. (gevoelens)

Bij het kiezen van kleding zie ik dat we focussen op één van de drie zaken.

Een regenjas moet je vooral tegen de regen beschermen.

Dit maakt dat we in de tram staan met onze noordpool jas.

Ik ga graag op vakantie geheel in de natuur.

Liefst dan nog naar noordelijke landen.

Dus regen hoort daarbij.  

Daar zou je zo een jas kunnen gebruiken.

Een kostuum, dat is altijd goed.

Hoeveel verkopers al bij me langs kwamen in een slecht zittend kostuum.

En maar meepraten over kleding op mensenmaat.

Ik ben dan zo eerlijk om hun gedrag met hun woorden te vergelijken.

Ik heb al tientallen jaren de regel als je twijfelt voelt bij een aankoop,

Niet doen.

Zelf zet ik op zo een moment mijn gevoel centraal.

Al mijn belangrijke beslissingen in het leven neem ik op mijn gevoel.

En dit kan in een paar seconden zijn.

ik beslis dat jij het bent met wie ik wil samenleven,

in welke huis ik woon, of ik met je in zee ga.

Dat blijken tot nu toe de keuzes die het dichtste bij mijn inborst liggen.

De beredeneerde keuzes die ik maakte daar stapte ik snel van af

of liet het leven me duidelijk voelen dat dit het niet was.

Ik vertrouw mijn intuïtie.

Ik geloof het.

Intuïtie is niet hetzelfde als gevoelens.

Ik probeer een definitie van intuïtie te maken.

Maar ik besef dat dit die driepikkel is. (gedachte)

Intuïtie zijn praktisch geworden gedachten die vanuit gevoelens handelen.

Deze redenering neemt een loopje met me.

Ik deed een ontdekking in mijn gedachten met dank aan Brené Brown.

Maar mijn gedrag en gevoelens werkten al op deze wijze.

Het ogen openend idee dat gedrag, gedachten en gevoelens een stoel met drie poten zijn.

Dat begrijp ik nu.

Maar ik deed en voelde het al.

Mijn pikkel van gedachten kreeg dus de ondersteuning die het nodig had,

om de andere twee bij te benen.

Ik ga even bekomen en op mijn krukje gaan zitten.

Suitably yours,

Annelies

Dit is de reden waarom jij een moeilijke relatie met je lichaam hebt.

Ik zie een elegante dame in een mooie jurk.

Ik ben niet de enige die haar verschijning ziet.

Ze is heel naturel en in een boeiend gesprek.

Ze heeft het niet echt door dat anderen blij zijn met haar aanwezigheid of ze laat dit in alle geval niet merken of dit is niet belangrijk voor haar.

Ze is geen topmodel want ze heeft niet de perfecte confectie maten.

Ja ik zie nu eenmaal dat soort dingen.

Maar ze straalt omdat ze zich goed voelt.

Ik vermoed onder andere omdat die jurk haar zo goed staat.

De jurk is niet op maat gemaakt, dat zie ik dan ook weer.

Door haar verschijning komt dat gevoel van gewoon jezelf kunnen zijn weer helemaal in me op. Ik ben dit soms ook wat zoek.

En ik hou van een moment dat iemand anders, zonder het wellicht te weten dit bij me terug brengt.

Gewoon zijn wie je bent, is het allermooiste.

Geen kleding die te veel dit of te weinig dat of te breed hier en te krap daar.

Dit heb je met confectie kleding.

Om de een of andere vreemde reden verbinden men lengte met breedte maten.

Dus ben je van een bepaalde lengte dan moet je ook die breedte hebben.

Als je eens rondom je kijkt, merk je dat weinigen zo zijn.

8 vrouwen op een miljoen passen in dit systeem.

Dus 999 992 vrouwen passen er niet in.

ik zit in die laatste groep.

Los van het feit dat dit niet efficiënt noch effectief is.

Voel ik me te dik, te groot, te rond, te ik- vind-wel-nog-iets-waarom-dit-niet-past.

Ik ken dit gevoel heel goed.

Dat is de reden dat ik kleding ben beginnen maken.

Ik wil gewoon een elegante jurk.

Gewoon een goed zittende broek.

Een gewone blouse om snel aan te trekken en niet bij na te denken of te twijfelen.

Bijna niemand past in dit confectie systeem.

Maar toch voel ik me minder, slecht en lelijk omdat ik er niet in pas.

Nu weet ik dat dit de wereld op zijn kop is.

Maar hoe dit gevoel nog altijd ergens in mijn huist, is toch beangstigend.

Door die elegante vrouw te zien, merk dat die twijfel en onzekerheid er toch nog is.

Ik schrik van het effect dat het gehele confectie systeem op mij heeft.

Ik zit in de vak.

Ik heb een oplossing die dit probleem definitief verwijderd.

En toch knaagt dit gevoel soms aan me.

Door economische en simplistische ( laten we alles eenvoudig maken) te denken is dit systeem ontstaan.

Het is absurd veel goedkoper om iets duizenden keren te laten maken, dan een keer.

Het lijkt zo simpel: je gaat naar de winkel, past wat je mooi vindt en wandelt buiten met wat je wil hebben.

Ik las op in een artikel op brainwash dat het kapitalisme een doos heeft gemaakt met daarin alle oplossingen.

Het huidige economisch systeem geeft de indruk dat wat ze aanbieden de enige bestaande oplossingen zijn.

We worden de mogelijkheid om via verbeelding zelf iets te bedenken ontnomen.

Dit is wat er is en verder bestaat er niet, wordt ons wijsgemaakt.

Je mag in de doos komen zoeken naar wat voor jou zou passen, meer dan dat bestaat er niet.

Dit patroon systeem is duidelijk een holle doos.

Gemaakt door iemand met het empathische vermogen van een doos.

Dus pas jij niet in de doos dan val je er buiten.

Dus pas je maar aan door te je lichaam zoals het is aan te passen.

Dus ik schaam me om mijn vormen en lichaam omdat iemand anders niet kijkt hoe de wereld echt in elkaar zit.

Maar een wereld maakt die voor hem economisch behapbaar is.

Door dit simpel wereldbeeld ons blijvend voor te houden gaan we dit geloven dat het de enige optie is.

Ik twijfel over hoe ik eruit zie omdat ik niet gezien wordt.

Werden mijn vormen gezien en zou dit een verandering in het patroon systeem veroorzaken. Dan zou ik me niet meer schamen of minder voelen.

Uiteraard heeft onzekerheid met meer dan dit te maken.

Gewoon jezelf zijn is daarin de basis.

Maar ik sta verbaast van mezelf dat deze economische doos nu nog steeds effect op me heeft. Omdat dit systeem je tegen houd gewoon jezelf te zijn.

Als je rondom je kijkt weet je dat de paradox de beste benadering van de werkelijkheid is.

Ik koop al jaren geen kleding meer, ik maak die namelijk zelf.

Ik steun geen systeem dat zijn klanten minder en onzeker doet voelen.

Ik koop niet bij iemand die geen oog heeft voor mij als klant.

Ik geef mijn waardevolle geld aan ondernemers ( mensen die problemen echt oplossen) mijn waarden laten gelden.

Ik voel me vaak als die elegante vrouw.

Ik wil en doe er veel aan om jou ook zo te laten voelen.

En samen versterken we elkaar om een moment dat je toch even wordt overspoelt door de beperkte doos van het huidige economische systeem.

oeps, ik smoste net met mijn broodje zowel op mijn broek als jasje.

En de meeting moet nog komen.

het leven is echt.

Suitably yours,

Annelies

Duurzaamheid

Het meest gebruikte woord in (kleding en mode) wereld.

Waarvan ik merk dat weinigen weten wat het betekent.

Via het Engels is het eenvoudig.

sustainability

Being able to sustain.

In staat zijn om vol te houden of te blijven staan.

Kleding die het volhoudt om in jouw leven te blijven.

Kleding die je blijft uit de kast halen.

Kleding die je keer op keer aantrekt.

Kleding die het volhoudt om in je leven te blijven.

Kleding die jouw “zijn” aan kan, jouw bewegingen, veranderlijke noden, toevallige lompig heden.

Kleding die je leven ondersteunt.

Dit bestaat uit drie onderdelen:

• De kleding moet kwalitatief in staat zijn om het vol te houden.

• De kleding moet op maat van jouw leven functioneren.

• De kleding moet op maat van jouw lichaam zijn.

Wat als je kleding toelaat zoals je een huis koopt?

Je koopt dat niet zo vaak en hebt er meestal maar één of enkele van.

Rondkijkend voor een ander huis dan stel je een aantal vragen over hoe je wil leven. Wat zijn de activiteiten die ik wil doen, waar steek ik mijn energie is, waar haal ik mijn motivatie uit, hoe wil ik eten, in welke omgeving wil ik slapen, waar wil ik werken, wie wil ik kunnen ontvangen en wil ik dat er altijd binnen kan.

Je wil ruimte voor activiteiten die je belangrijk vindt. Hoe je je gaat verplaatsen om andere activiteiten te beleven maak ook deel uit van de beslissing. Je wil rust voelen of energie om aan de slag te gaan.

De esthetiek van de ruimtes in huis of de tuin of de omgeving of de buitenkant van het huis spelen ook een rol. Door welke materialen wil je omringt worden. Wil je overzicht over het gehele huis of wil je hoekjes en kleine plaatsen. Wil je veel licht of wil je een eigen sfeer creëren binnen.

Je wil een huis dat je leven ondersteunt en zo een thuis is.

Hierin lees ik  wie jij echt bent. Wat voor jou waardevol is.

Via de omweg van het huis naar jezelf te kijken helpt om afstand te nemen. En door die afstand laat je de tijdelijke beïnvloeders achter. Je houdt over waar je al jaren voor leeft.

Deze waarden geven je de capaciteit om te blijven staan.

To be able to sustain

Dit is eenvoudige gezegd maar moeilijk te verwezelijken.

Graag help ik je daarin verder.

Suitably yours,

Annelies

co-creation.

Ik kijk moeilijkheden recht in de ogen.

Zodat kleding op maat van jouw leven gemaakt wordt.

Ik draag dagelijks en op feesten mijn eigen creaties.

Leven in mijn kleding leidt tot kleding voor mijn leven.

Ik ontwikkel een nieuw patroon systeem.

Waarbij echte lichamen aankleden het doel is.

Ik zet jouw stoel bij aan de ontwerptafel

Jij hebt inspraak.

Ik luister.

jouw verlangens worden vragen.

Ik toon je vormen, kleuren en materialen.

Jouw meedenken krijgt ruimte.

We praten

Gedachten delen

maakt ideëen.

Ik zet je droom om in verschillende pistes.

We bekijken alternatieven.

Jij volgt je gevoel.

Jij laat je gedachten bezinken.

Ik maak een proefmodel.

We observeren.

Ik laat je bewegen, voelen en denken.

Jij geeft wat je opmerkt.

Samen ontwerpen we jouw trouwkleding.

Ik kijk er naar uit om gedachten met je te delen.

suitably yours,

Annelies

‘Er is geen mooiere spiegel om jezelf in te herkennen dan de blik van wie je liefheeft.’

Guillaume Van Der Stighelen in Echt.

Wat ik wil bijhouden van dit boek. En wat ik vrij parafraseer en Annelieseer.

Hij ontleed drie niveaus in echtheid. Het boeiendste is echtheid die niet langer afhankelijk is van scheikundige samenstelling of omgevingsfactoren en bedoelingen van anderen, maar wel van onze persoonlijke beleving en ervaring.

In dat geval is onecht ongemeend.

De echtheid van plastic bloemen op het graf van een kind dat jaren geleden enkele maanden leefde. De bloemen waren nog niet af geschenen en dus ‘ vers’. Waaruit je kan afleiden dat het verdriet en gemis ook echt is.

Reclame geeft je rationele uitleg aan je emotionele aankoop. Bijna alle aankopen die we doen zijn gebaseerd op emotie. Niemand wil dit toegeven. Over een ijsje in de zon misschien nog net. Maar zeker niet over een huis of studiekeuze. Ja dit laatste is ook een aankoop. Dus geven reclame en verkooppraatjes je de rationele uitleg die je graag wil.  Dat echt daarin ver te zoeken is moet ik je wellicht niet vertellen. Reclame schept een aangename sfeer rond iets. Dewelke we eigenlijk willen als bevestiging.

De zoektocht naar echtheid en authenticiteit is des mensen. Hij vindt authentiek een lelijk woord. Ik vind het meer dat het “de lading dekt” dan echt. De reden dat we daar naar opzoek zijn is omdat echtheid vertrouwen schept. En vertrouwen brengt macht, succes en invloed. Logisch dat Echt zo hard wordt nagestreefd.  In het tweede deel van dit boek wijst hij er toch op dat deze zoektocht een eigenschap is van deze tijd. Doordat de heimwee naar vertrouwd groeit.

We ervaren de moderne wereld als een grote leugen. ….

Heeft het dan nog zin om oprecht te zijn?

Heeft het dan nog zin om te zijn wie je bent?

Om uit te zoeken wie je bent?

Is het niet veel gemakkelijker om mee te lopen en te liegen?

Een identiteit aan te nemen van een ander?

Iemand die het succes al heeft dat jij nog wilt verwezenlijken?

Moet je per se altijd je eigen pad bewandelen?

Is het niet veel eenvoudiger om de weg in te slaan die anderen voor je hebben uitgestippeld?

Het kan best zo zijn, maar op een keer kom je toch jezelf tegen.

Zo weet ik ook weer waarom ik zoek en rond me kijk. Ik vind het pijnlijk om te zien hoe mensen nadoen. ‘Ik doe het zoals de andere die succes had of ik kleed me zoals een ander die er goed uitzag.’  Gun jezelf een sterke blik in de spiegel. Het geeft een sterk beeld in de spiegel wanneer je eigen stijl zoekt.Weg van de zwakte in het nadoen van anderen omdat ik niet goed genoeg ben en dus maar nadoe.

Men moet waarheden aanvechten, niet de volgers. Want de trouw aan het dogma is de kern van hun bestaan. Niet eenvoudig.

Het feit dat we voor leren in ons leven voor het allergrootste deel afhankelijk zijn van andere bronnen dan onze eigen ondervinding, opent deuren voor wat we ‘ geloof’ noemen.  

Beweringen die we aannemen als waarheid omdat het ons op dat ogenblik goed uitkomt.

Daarom praat ik zo vaak over geloof in kwaliteit. Geloven in zelfkennis als basis voor de keuzes in je leven en daarmee ook die in je kleerkast. Ik merk dat het weinige nu goed uitkomt om op deze manier naar kleding te kijken. Ik merk dat er andere waarheden worden aangenomen.  

Want van waarheden wordt vaak onderschat voor welke sociale samenhang ze zorgen. Wie waarheden wil bestrijden, zal eerst moeten nadenken over nieuwe waarheden die voor meer cohesie zorgen dan de vorige.

De sociale cohesie die snelle mode en trends maakt is de reden waarom we er blijven aan mee doen. Hoe kan jezelf zijn de sociale samenhang vergroten? Door buiten de tijdelijke trends te gaan staan, sta je midden in de mode. Kleding is een expressie van wie je bent. Dus ‘de mode’ of ‘de trends’ bestaan eigenlijk niet. Maar de sociale cohesie ervan wel.   Wellicht is dit de reden dat je mijn visie niet zomaar volgt. Omdat ik nog geen sluitende, met bewijs onderlegde waarheid kan voorleggen. Ik werk er aan. Het is iets met jezelf kennen. En in de spiegel kunnen zien wie je bent. Anderen kunnen je daarbij helpen of net een mooie spiegel voorhouden. Ik onderzoek hoe je persoonlijkheidspsychologie en mode kan verbinden.

Moet je bouwen op het verantwoordelijkheidsgevoel van elk individu om een goed functionerende groep te krijgen? Of moest je werken aan het samenhorigheidsgevoel om goed functionerende individuen te krijgen? En welke rol speelt het kleine “ikje” daarin? Of was er een derde weg?

De vraag stellen en ze ook beantwoorden.

We zijn niet het individu

We zijn ook het collectief niet

We zijn de verbondenheid

We zijn wie we liefhebben.

De spiegel waar ik met jou in kijk is eerlijk en authentiek. Maar de sociale samenhang dat dit creëert, wordt onderzocht. Misschien dat je dan echt bent en dat is waar we naar zoeken in het leven.

Suitably yours,

Annelies

Wat is het doel dat ik nooit ga bereiken?

Ik wil de authentieke schoonheid die in iedereen zit laten zien. Een vis beoordeel je niet op zijn vermogen om te boomklimmen. ( vrij naar Einstein) Ik wil dat iedereen zichzelf kan zijn.

Ik zie jouw schoonheid en die kan ik via kleding naar voor laten komen. Schoonheid is eigenheid waarin de mindere kanten aanvaard worden.

Ik streef naar dit doel omdat het de basis is voor het leven. Leven vanuit je eigenheid, is een schoon leven. Ik ben daar ook nog niet en ik ga daar ook nooit geraken. Perfectie is een louter streven. Maar ga je jezelf dan niet frustreren?

Annelies, je moet op voorhand bepalen wanneer je tevreden gaat zijn met de acties die je onderneemt. Die uitspraak heeft twee dagen op mijn maag gelegen. Het ging over plannen uitstippelen hoe ik mijn leven zou moeten voorbereiden. Met plan a en b en c, dat wringde. Ik begrijp de bezorgdheid. Of de angst van een hoger doel en dat niet bereiken en zo gefrustreerd zijn. Die angst kon ik in de raadgever voelen. Om er nog een quote tegenaan te gooien; angst is nooit een goede raadgever. Dus er was angst om mijn doel niet te bereiken. Angst om gefrustreerd te raken. Angst om pijn te voelen dat het niet lukt. Angst om iets te ondernemen waar geen duidelijk eind aan is. Angst voor iets dat niet na te meten of te controleren is. Angst om te doen en daaruit weer te leren.

Ik ben bij Haute Couture terecht gekomen door iets te maken, daar naar te kijken en te oordelen en opnieuw te proberen. Het resultaat van wat ik als zesjarige maakte was niet wat ik me verbeeld had. Toen ook niet. Ik zocht naar een manier op dat op een beter en andere manier te doen. Zo kwam ik als 15 jarige in de naailes terecht tussen de dames op leeftijd. Geweldige tijd waar tijd werd genomen om kleding te maken. Proper het patroon overtekenen op de stof. Netjes de rits er in zetten. Zomen met de hand afwerken. En dan deed ik het aan en was het nog niet dat. Ik was daar niet gefrustreerd door. Als ik dat patroon nu hier en daar aan pas dan wordt het beter. Ik zie het al voor ogen.  Nope, het resultaat was het nog niet. Als ik nu eens het patroon teken vanop mijn maten. Geen basis aan passen maar met mijn maten als startpunt. Ja maar dan klopt dat niet volgens de regels van de naailes, zei de juf. Dat was de laatste les daar. Aan de academie van Antwerpen kreeg ik nieuwe patroon systemen. Deze waren nog niet geheel wat ik voor ogen had. In de mode bibliotheek zocht ik naar oude en ander maatwerk patroon systemen. Op basis van als deze informatie en ervaringen ontwikkelde ik kleding op mensenmaat. In Frankrijk heet dat Haute Couture ontdekte ik.

Ik wil de schoonheid die ik in en rond jou zie laten zien. Dit voor jou uitzoeken. Jou toelaten te zijn wie je echt bent. Zonder compromissen.

Ik wil proberen en niet weten wat de uitkomst gaat zijn. Teleurgesteld zijn in het resultaat en zoeken naar een andere manier om dit op te lossen.

Ik wil streven naar iets wat ik niet ga bereiken. Want daar kom je nieuwe inzichten tegen.

Maar er moet toch ook resultaat zijn en een product. Jij gaat toch niets kopen waarvan je niet weet dat het goed gaat zijn. Heeft de raadgever dan toch gelijk? Is mijn eigen angst aan het praten. Als je een kledingstuk besteld spreken we een speelveld af.  We maken de mogelijkheden en optie kleiner en stellen een duidelijk doel. Je wilt een winterjas die stijlvol is maar ook handig. Je wil een droom trouwjurk die gewoon jou is. Je wil een elegante jurk die je zowel voor dat feest als achteraf kan dragen. Je wil een kostuum dat anders is maar enkel in details. Hier gaat mijn hoofd van borrelen en lig ik soms wakker van. Nieuwe ideeën geven me zoveel energie en goesting. Dat speelveld is ook waar ik het kledingstuk op het einde tegen ver- beoordeel.

Jouw authenticiteit en je vraag zijn de basis van het onderzoek waar ik mijn kennen en kunnen voor gebruik.

Suitably yours,

Annelies

Hoe moeilijk verandering is en bij kleding die behoefte duidelijk leeft.

Eigenlijk is dat toch bizar. Hoe moeilijk verandering is en bij kleding die behoefte duidelijk leeft.

Ik keek in de spiegel en zag/zie dat bepaalde denkwijzen en de bijhorende gevoelens een loopje met me nemen. Ik zoek hulp op wat ik denk dat de betere Google resultaten zijn. Dit leidt me naar boeiende maar ook confronterende boeken.. Maar het is niet omdat ik weet dat een redenering krom kan zijn dat daarom de pijn smelt voor de zon. Het blijft blijkbaar logischer voor mij om in mijn oude gewoontes te hervallen, ook al weet en voel ik dat deze slecht zijn. Jij weet ook dat het heel lastig is om jezelf te veranderen.

In één van de boeken die ik ter ondersteuning vast neem, staat dat je jezelf kan veranderen als de noodzaak duidelijk en helder is. Ik weet dat kromme gedachten, harde gevoelens en bizarre gedragingen mijn leven in de weg staan. Maar ik ging op zoek naar een onderliggende trigger. Hier ben ik al enkele jaren mee bezig. Bij mij mag alles snel gaan en liefst zo effectief mogelijk. Dat is net niet hoe verandering gaat, heb ik al mogen ondervinden.

Nu komt het bizarre... Op een beurs vertelde ik tegen een klant dat je mijn kleding zeker tien jaar kan dragen. De kwaliteit van de stof, de haute couture techniek en het persoonlijk ontwerp voor jouw leven maken het zo.

Die vrouw lacht en zei: ‘ ik ga toch geen tien jaar er hetzelfde erbij lopen!’

Ik verschiet niet meer van deze reactie en zoek een manier om het gesprek af te ronden. Ze maakt me nog heel onvriendelijk duidelijk dat ik aan haar geen klant ga hebben.

‘ Je wil toch ne keer veranderen.’  

Dan zwijg ik.

Wat later wandel ik door de Nieuwstraat, een vriendin woont daar wat verder en ik kan daar niet fietsen. Zo blijf ook ik mee met wat in de pret-a-porte mode gebeurt. De muziek staat er nog luider. De winkels zijn overvol met kleding, een vrouw met een buggy kan me moeilijk laten passeren. Om de paar weken komt er een nieuwe collectie of actie met mooie foto’s en promo omdat in de verf te zetten. Er is bijna nergens nog iets in natuurlijke materialen. De rekken hangen vol met tien stuks van elke maat,een paar jaar geleden was dat maar één of twee stuks per maat.  Het is er vuil. De winkel bedienden werken hard en zijn onvriendelijk. Er is niets dat ik zou willen hebben.

Ik vind het een achteruitgang. Om de zoveel tijd komt er een nieuwe collectie, er zijn dan onmiddellijk afprijzingen op de voorgaande. Ik vermoed dat kledingwinkels/merken dit doen omdat er dan grote hoeveelheden mensen op hen af komen. Het lijkt me dat daar een grote behoefte aan is, ik ben helemaal niet alleen in de winkel(straat).

Dus ik ondervind dat verandering moeilijk is en toch merk ik net die behoefte op het gebied van kleding.

Ik probeer de behoefte aan verandering in kleding te begrijpen. We willen andere kleuren, vormen en materialen. We zien het als een falen om tien jaar gelijkaardig gekleed te zijn. Ik zou zorgeloos kunnen leven als ik van iedereen tien euro kreeg die dacht dat je niet in dezelfde outfit naar familie of vrienden kan. Die outfit hebben ze toch al gezien. Die blik in je ogen toch ook. Die verhalen vaak ook al. De mopjes en humor ook.  Herhaling en herkenbaarheid daar is niets mis mee.

Ik probeer in mijn eigen ontwerpen te herhalen. De herkenbaarheid van mijn opdrachtgever te laten zien. Handig als je opgehaald wordt aan het station. Maar ook warm en gerustellend. Van veraf herkennen vrienden me. Ik kan moeilijk volgen waarom ontwerpers en makers om de zoveel weken een nieuwe collectie uit de grond stampen. Dit vraagt zoveel energie en creativiteit. Val je in herhaling dan mag je geluk hebben dat de pers je afkraakt in het ergste geval kom je niet in de media. Ik lees een ander boek van een schrijver die me aanspreekt omdat zijn stijl en werkwijze me raakt. Niet omdat ik verwacht dat hij ineens geheel anders te werk gaat. Het onderwerp is anders maar de diepgang en schoonheid die ik er vond, wil ik graag ook terug ontmoeten. Ik ga naar Anna Teresa de Keersmaeker kijken omdat ik haar taal ontzettend inspirerend vind maar niet omdat ik Sidi Larbi Cherkaoui wil zien. ( zijn werk zie ik ook graag en boeit me ook)

Waarom verwachten we van mode de verandering die zo moeilijk te bewerkstelligen is?

Waarom hebben we de behoefte om anders gekleed te zijn maar toch als dezelfde gezien te worden?

Ik ga nog wat boeken lezen om daar een licht op te werpen.

Suitably yours,

Annelies